DAGBOEK VAN EEN VOLTIJDS MENS
Nieuwjaars- en verjaardagen hebben twee dingen gemeen. Ze gaan steevast gepaard met de consumptie van suiker en met de gedachte dat er weer een jaar aan duizelingwekkende snelheid voorbij is gegaan. Nochtans gaan alle jaren precies even snel en krijgen we er alleen om de vier jaar, in de schrikkeljaren zoals 2020, een dagje bij. Maar dat is beslist niet wat we bedoelen wanneer we ons afvragen waar al die voorbije tijd naartoe is gegaan. Of liever: wat we ermee hebben gedaan.
En daar wringt nu net het schoentje. Want natuurlijk hebben we al die dagen geleefd en heeft niemand ze ons stiekem ontstolen. We herinneren het ons alleen niet op die manier. Omdat we te weinig nieuwe dingen doen. Omdat routines zekerheid en comfort bieden, maar er ook voor zorgen dat iedere keer dat we hetzelfde op dezelfde manier en met hetzelfde resultaat doen, samen met die andere honderden keren tot één herinnering wordt versmolten.
Dus is het goed als we af en toe een keer iets anders doen, uit onze comfortzone stappen en een onbetreden pad opzoeken. En dat natuurlijk op een heel bewuste manier, zeggen de mindful-goeroes nu, maar laat mindfulness nu net iets zijn waar ik erg slecht in ben.
Beter ben ik in schrijven. En dat helpt. Ook, zeggen ze. Misschien zelfs nog beter.
Want enkele jaren geleden bedacht ik het plots. Dat ik het vreselijk zou vinden om op een dag oud te zijn en me te moeten afvragen waar mijn leven is gebleven. Hoe ik zover ben kunnen komen zonder het goed te beseffen. En of ik er wel genoeg mee heb gedaan, met dat leven. Want waarom herinnert een mens zich zo weinig, nog voordat hij dement geworden is?
Zelfbedrog, ja, dát is het. En wel van het soort dat ons onterecht erg ongelukkig kan maken.
Want we hebben al die dagen van ons leven weldegelijk beleefd en we zijn er op de best mogelijke manier mee omgegaan. Wat soms geen prettige manier was, omdat het simpelweg geen prettige dagen waren. Dagen met zorgen, problemen en obstakels. Ook dát was het leven, moeten we dan beseffen.
En dat we ze van ochtend tot avond, en soms ook van avond tot ochtend, hebben doorleefd, de dagen. Misschien moeten we daarom af en toe iets noteren. Op de ouderwetse manier op papier, of online voor de stukjes die anderen mogen meelezen.
Noteren om later met een milde glimlach te kunnen herlezen en te weten: o ja, dat was toen, die dag, dat was ik helemaal vergeten.
Want wie schrijft, die blijft. Zich herinneren hoe het was.
Gelukkig 2020 aan alle lezers!
En daar wringt nu net het schoentje. Want natuurlijk hebben we al die dagen geleefd en heeft niemand ze ons stiekem ontstolen. We herinneren het ons alleen niet op die manier. Omdat we te weinig nieuwe dingen doen. Omdat routines zekerheid en comfort bieden, maar er ook voor zorgen dat iedere keer dat we hetzelfde op dezelfde manier en met hetzelfde resultaat doen, samen met die andere honderden keren tot één herinnering wordt versmolten.
Dus is het goed als we af en toe een keer iets anders doen, uit onze comfortzone stappen en een onbetreden pad opzoeken. En dat natuurlijk op een heel bewuste manier, zeggen de mindful-goeroes nu, maar laat mindfulness nu net iets zijn waar ik erg slecht in ben.
Beter ben ik in schrijven. En dat helpt. Ook, zeggen ze. Misschien zelfs nog beter.
Want enkele jaren geleden bedacht ik het plots. Dat ik het vreselijk zou vinden om op een dag oud te zijn en me te moeten afvragen waar mijn leven is gebleven. Hoe ik zover ben kunnen komen zonder het goed te beseffen. En of ik er wel genoeg mee heb gedaan, met dat leven. Want waarom herinnert een mens zich zo weinig, nog voordat hij dement geworden is?
Zelfbedrog, ja, dát is het. En wel van het soort dat ons onterecht erg ongelukkig kan maken.
Want we hebben al die dagen van ons leven weldegelijk beleefd en we zijn er op de best mogelijke manier mee omgegaan. Wat soms geen prettige manier was, omdat het simpelweg geen prettige dagen waren. Dagen met zorgen, problemen en obstakels. Ook dát was het leven, moeten we dan beseffen.
En dat we ze van ochtend tot avond, en soms ook van avond tot ochtend, hebben doorleefd, de dagen. Misschien moeten we daarom af en toe iets noteren. Op de ouderwetse manier op papier, of online voor de stukjes die anderen mogen meelezen.
Noteren om later met een milde glimlach te kunnen herlezen en te weten: o ja, dat was toen, die dag, dat was ik helemaal vergeten.
Want wie schrijft, die blijft. Zich herinneren hoe het was.
Gelukkig 2020 aan alle lezers!
RSS-feed