Werken bij de special forces is een job apart.
Sinds Kamp Waes kent iedereen ze wel, de elitetroepen van het leger die met hun rode baretten hun leven riskeren in Syrië en Afghanistan.
Maar vergis je niet. De aanwezigheid van uitzonderlijk talent onder het menselijk ras is niet tot het leger beperkt.
In wezen beschikt iedere organisatie over haar eigen ‘special forces’.
Als je er een beetje alert voor bent, traceer je ze zo.
Denk daarbij in het bijzonder aan vastbenoemde medewerkers van onderwijs- en overheidsorganisaties. Die zijn natuurlijk niet voor niets vastbenoemd. De oorsprong van het statuut ligt immers bij het veilig stellen van het personeelsbestand dat strikt noodzakelijk is om cruciale processen in ons land goed te laten draaien. Zulke mensen kan je niet verliezen zonder dat dat gevolgen heeft.
Wie daar niet van is overtuigd, heeft nog nooit een vakbondsafgevaardigde tegenover zich gehad.
De special forces van dat soort organisaties verdwijnen na pijnlijke evaluatie- en planningsgesprekken vaak tot twee jaar lang voor geheimzinnige missies waarvan niemand de ware toedracht kent.
De ene spreekt over burn-out, de andere over depressie, en nog een andere over een zwaar rugletsel.
Werken bij de special forces heeft nu eenmaal een prijs.
Langer dan twee jaar duren de missies zelden. De regelgeving voorziet namelijk dat het normale salaris niet voor een langere periode wordt uitbetaald.
Maar ook buiten die missies moet een lid van de special forces flexibel zijn. Het gaat om mensen die op de meest variabele tijdstippen op hun werkpost verschijnen, soms na weinig of zelfs helemaal niet te hebben geslapen.
Behalve in flexibiliteit moet je ook uitblinken in onzichtbaarheid. Eveneens in nachtzicht, want je leven speelt zich hoofdzakelijk 's nachts af. In cocktailbars en carnavalstenten die zich het hele jaar door voorbereiden op hun strategische missie. Kan je vervolgens de slaap niet meer vatten, dan zijn er hulpmiddelen. Ook de special forces hebben soms hulp nodig. Rode baret of niet, eronder zit nog altijd een mens. Hulp wordt geboden onder de vorm van sterke slaappillen, die bij voorkeur tegen de ochtend worden genomen. Zo duurt de onzichtbaarheid minstens tot de middag voort, waardoor het risico op saboterende opdrachten grotendeels kan worden vermeden.
De belangrijkste vaardigheid situeert zich evenwel op het vlak van onderhandeling. Voor een lid van de special forces is onderhandeling dagelijkse kost. Na de middag, wanneer de pillen en alcohol zijn uitgewerkt, doet het piekuur der onderhandeling haar intrede, en dat op de meest diverse expertiseterreinen. Onderhandelen in de medische, syndicale, professionele, en zelfs juridische wereld moeten voor een special force-lid als een tweede natuur voelen. Er mag daarbij niet worden gebeten of met de ellebogen worden gestoten, maar voor de rest is alles toegestaan. Onbetrouwbare vriendjes, honden die al vijf keer gestorven zijn, en onverwerke trauma’s uit de kindertijd moeten zo frequent en efficiënt mogelijk worden gerecycleerd om hun onderhandelingswaarde optimaal ten gelde te maken.
Kortom, niet iedereen is ervoor in de wieg gelegd, en wie aan de rekruteringsprocedure wil beginnen, moet alvast doorheen de medische keuring zijn geraakt. Zonder overgewicht, diabetes, of een geschiedenis van psycho-sociale problemen, wordt het een rondje voor niks en kan je beter een andere job zoeken.
Sinds Kamp Waes kent iedereen ze wel, de elitetroepen van het leger die met hun rode baretten hun leven riskeren in Syrië en Afghanistan.
Maar vergis je niet. De aanwezigheid van uitzonderlijk talent onder het menselijk ras is niet tot het leger beperkt.
In wezen beschikt iedere organisatie over haar eigen ‘special forces’.
Als je er een beetje alert voor bent, traceer je ze zo.
Denk daarbij in het bijzonder aan vastbenoemde medewerkers van onderwijs- en overheidsorganisaties. Die zijn natuurlijk niet voor niets vastbenoemd. De oorsprong van het statuut ligt immers bij het veilig stellen van het personeelsbestand dat strikt noodzakelijk is om cruciale processen in ons land goed te laten draaien. Zulke mensen kan je niet verliezen zonder dat dat gevolgen heeft.
Wie daar niet van is overtuigd, heeft nog nooit een vakbondsafgevaardigde tegenover zich gehad.
De special forces van dat soort organisaties verdwijnen na pijnlijke evaluatie- en planningsgesprekken vaak tot twee jaar lang voor geheimzinnige missies waarvan niemand de ware toedracht kent.
De ene spreekt over burn-out, de andere over depressie, en nog een andere over een zwaar rugletsel.
Werken bij de special forces heeft nu eenmaal een prijs.
Langer dan twee jaar duren de missies zelden. De regelgeving voorziet namelijk dat het normale salaris niet voor een langere periode wordt uitbetaald.
Maar ook buiten die missies moet een lid van de special forces flexibel zijn. Het gaat om mensen die op de meest variabele tijdstippen op hun werkpost verschijnen, soms na weinig of zelfs helemaal niet te hebben geslapen.
Behalve in flexibiliteit moet je ook uitblinken in onzichtbaarheid. Eveneens in nachtzicht, want je leven speelt zich hoofdzakelijk 's nachts af. In cocktailbars en carnavalstenten die zich het hele jaar door voorbereiden op hun strategische missie. Kan je vervolgens de slaap niet meer vatten, dan zijn er hulpmiddelen. Ook de special forces hebben soms hulp nodig. Rode baret of niet, eronder zit nog altijd een mens. Hulp wordt geboden onder de vorm van sterke slaappillen, die bij voorkeur tegen de ochtend worden genomen. Zo duurt de onzichtbaarheid minstens tot de middag voort, waardoor het risico op saboterende opdrachten grotendeels kan worden vermeden.
De belangrijkste vaardigheid situeert zich evenwel op het vlak van onderhandeling. Voor een lid van de special forces is onderhandeling dagelijkse kost. Na de middag, wanneer de pillen en alcohol zijn uitgewerkt, doet het piekuur der onderhandeling haar intrede, en dat op de meest diverse expertiseterreinen. Onderhandelen in de medische, syndicale, professionele, en zelfs juridische wereld moeten voor een special force-lid als een tweede natuur voelen. Er mag daarbij niet worden gebeten of met de ellebogen worden gestoten, maar voor de rest is alles toegestaan. Onbetrouwbare vriendjes, honden die al vijf keer gestorven zijn, en onverwerke trauma’s uit de kindertijd moeten zo frequent en efficiënt mogelijk worden gerecycleerd om hun onderhandelingswaarde optimaal ten gelde te maken.
Kortom, niet iedereen is ervoor in de wieg gelegd, en wie aan de rekruteringsprocedure wil beginnen, moet alvast doorheen de medische keuring zijn geraakt. Zonder overgewicht, diabetes, of een geschiedenis van psycho-sociale problemen, wordt het een rondje voor niks en kan je beter een andere job zoeken.