Brussel-Centraal. 8u12. Twee militairen scannen de menigte die door de stationshal loopt. Mijn rugzak is groot genoeg voor tien staven dynamiet. Maar de blik van de mannen glijdt met een subtiele glimlach voorbij.
Want ik ben een vrouw. En misdaad is mannelijk. Of dat denken we toch.
Is het daarom dat mannen de misdadigers dan ook maar moeten vangen?
Dat zou natuurlijk wel zo correct zijn.
Toch duiken meer en meer vrouwelijke verschijningen op in de misdaadthrillers en films.
Hoewel, ‘vrouwelijk’?… Vaak doen die vrouwelijke rechercheurs verdacht veel aan mannen denken. Niet voor niks was mijn Moordgrieten-blog zo herkenbaar!
Ik vind dat maar niks. Laat ze alsjeblieft vrouwelijk blijven, die vrouwen. En niet te snel protesteren nu. Een hoge hak die in je voet wordt geramd, slaat je wel even met verstomming. Echte vrouwen zorgen niet alleen voor een geloofwaardiger boek, maar ook voor een interessantere plot.
Logisch, toch?
Whodunits zijn leuk, maar hebben soms de saaiheid van een kruiswoordraadsel. Als alle vakjes zjn gevuld, kom je vanzelf bij het gezochte tienletterwoord. En wat win je dan? Juist, een puzzelboek.
Het interessantste in een misdaadthriller is vaak het motief. Dat geeft betekenis en gelaagdheid aan het hele verhaal.
En laat echte vrouwen nu net goed zijn met psychologisch doorzicht, intuïtie, empathisch vermogen, oog voor detail en emotie. Laat ze gerust zwelgen in hun zachte, kwetsbare kant en hongeren naar de ware liefde. That’s what life is all about. De Esther Verhoefs, Marion Pauws en Anja Feliersen uit boekenland weten dat.
In het bevechten van hun eigen demonen op het intieme terrein van familie, relaties, liefde, trouw en ontrouw, komen de vrouwelijke hoofdpersonages beangstigend dicht bij de menselijke psyche die in staat is tot iedere daad. Ook een misdaad.
Geef toe, groezelige cafés, fabrieksloodsen en schipperskwartieren zijn al sinds jaar en dag plaats delict bij uitstek. Word jij daar nog bang van?
Het akeligste gevaar bevindt zich net heel dichtbij, midden in je dagelijkse bestaan.
“Hij was onze klastitularis en trakteerde ons op een barbecue.” “Hij was een vriendelijke, behulpzame, minzame man, die goed in de groep lag.” Ronald Janssen bekende vier moorden en kreeg levenslang.
Ook misdadigers leiden op éénof andere plek een schijnbaar normaal leven.
Ergens leeft vandaag een nietsvermoedende vrouw samen met de man die een seriemoordenaar is. Ergens gaat straks een kleuter naar school zonder te weten dat zijn toekomstige ontvoerder hem iedere dag begluurt. Ergens pleegt morgen een vrouw zelfmoord en neemt een vreselijk geheim met zich mee in haar graf. Je zou ontzet zijn als je het allemaal wist.
Met mijn thrillers wil ik meer doen dan doden met daders verbinden. Boeken gaan over het leven. En dat zit godzijdank vol met èchte mannen en èchte vrouwen.
Met lange nagels kan een vrouw dieper graven.
En op hoge hakken kijkt ze makkelijker over het voor de hand liggende heen.
Laat boeken een ode zijn aan de authenticiteit. Ook als die billen en borsten heeft en soms tranen met tuiten huilt!
Want ik ben een vrouw. En misdaad is mannelijk. Of dat denken we toch.
Is het daarom dat mannen de misdadigers dan ook maar moeten vangen?
Dat zou natuurlijk wel zo correct zijn.
Toch duiken meer en meer vrouwelijke verschijningen op in de misdaadthrillers en films.
Hoewel, ‘vrouwelijk’?… Vaak doen die vrouwelijke rechercheurs verdacht veel aan mannen denken. Niet voor niks was mijn Moordgrieten-blog zo herkenbaar!
Ik vind dat maar niks. Laat ze alsjeblieft vrouwelijk blijven, die vrouwen. En niet te snel protesteren nu. Een hoge hak die in je voet wordt geramd, slaat je wel even met verstomming. Echte vrouwen zorgen niet alleen voor een geloofwaardiger boek, maar ook voor een interessantere plot.
Logisch, toch?
Whodunits zijn leuk, maar hebben soms de saaiheid van een kruiswoordraadsel. Als alle vakjes zjn gevuld, kom je vanzelf bij het gezochte tienletterwoord. En wat win je dan? Juist, een puzzelboek.
Het interessantste in een misdaadthriller is vaak het motief. Dat geeft betekenis en gelaagdheid aan het hele verhaal.
En laat echte vrouwen nu net goed zijn met psychologisch doorzicht, intuïtie, empathisch vermogen, oog voor detail en emotie. Laat ze gerust zwelgen in hun zachte, kwetsbare kant en hongeren naar de ware liefde. That’s what life is all about. De Esther Verhoefs, Marion Pauws en Anja Feliersen uit boekenland weten dat.
In het bevechten van hun eigen demonen op het intieme terrein van familie, relaties, liefde, trouw en ontrouw, komen de vrouwelijke hoofdpersonages beangstigend dicht bij de menselijke psyche die in staat is tot iedere daad. Ook een misdaad.
Geef toe, groezelige cafés, fabrieksloodsen en schipperskwartieren zijn al sinds jaar en dag plaats delict bij uitstek. Word jij daar nog bang van?
Het akeligste gevaar bevindt zich net heel dichtbij, midden in je dagelijkse bestaan.
“Hij was onze klastitularis en trakteerde ons op een barbecue.” “Hij was een vriendelijke, behulpzame, minzame man, die goed in de groep lag.” Ronald Janssen bekende vier moorden en kreeg levenslang.
Ook misdadigers leiden op éénof andere plek een schijnbaar normaal leven.
Ergens leeft vandaag een nietsvermoedende vrouw samen met de man die een seriemoordenaar is. Ergens gaat straks een kleuter naar school zonder te weten dat zijn toekomstige ontvoerder hem iedere dag begluurt. Ergens pleegt morgen een vrouw zelfmoord en neemt een vreselijk geheim met zich mee in haar graf. Je zou ontzet zijn als je het allemaal wist.
Met mijn thrillers wil ik meer doen dan doden met daders verbinden. Boeken gaan over het leven. En dat zit godzijdank vol met èchte mannen en èchte vrouwen.
Met lange nagels kan een vrouw dieper graven.
En op hoge hakken kijkt ze makkelijker over het voor de hand liggende heen.
Laat boeken een ode zijn aan de authenticiteit. Ook als die billen en borsten heeft en soms tranen met tuiten huilt!
RSS-feed