Katrien Van Effelterre
  • Home
    • Contact
  • Thrillers
    • Levend aas
    • Restafval
    • Doodsengel
    • Onder Controle
    • Vossenspoor
  • Romans
    • Rijp
    • De Ondraaglijke Zwaarte van het Geluk
  • Managementboeken
    • De man die nergens iets over te zeggen had
  • Blog

Vrouwen met klauwen

2/25/2016

0 Comments

 
Foto
Brussel-Centraal. 8u12. Twee militairen scannen de menigte die door de stationshal loopt. Mijn rugzak is groot genoeg voor tien staven dynamiet. Maar de blik van de mannen glijdt met een subtiele glimlach voorbij.
Want ik ben een vrouw. En misdaad is mannelijk. Of dat denken we toch.
 
Is het daarom dat mannen de misdadigers dan ook maar moeten vangen?
Dat zou natuurlijk wel zo correct zijn.
Toch duiken meer en meer vrouwelijke verschijningen op in de misdaadthrillers en films.
Hoewel, ‘vrouwelijk’?… Vaak doen die vrouwelijke rechercheurs verdacht veel aan mannen denken.   Niet voor niks was mijn Moordgrieten-blog zo herkenbaar!
 
Ik vind dat maar niks. Laat ze alsjeblieft vrouwelijk blijven, die vrouwen. En niet te snel protesteren nu. Een hoge hak die in je voet wordt geramd, slaat je wel even met verstomming. Echte vrouwen zorgen niet alleen voor een geloofwaardiger boek, maar ook voor een interessantere plot.
 
Logisch, toch?
Whodunits zijn leuk, maar hebben soms de saaiheid van een kruiswoordraadsel. Als alle vakjes zjn gevuld, kom je vanzelf bij het gezochte tienletterwoord. En wat win je dan? Juist, een puzzelboek.
 
Het interessantste in een misdaadthriller is vaak het motief. Dat geeft betekenis en gelaagdheid aan het hele verhaal.
En laat echte vrouwen nu net goed zijn met psychologisch doorzicht, intuïtie, empathisch vermogen, oog voor detail en emotie. Laat ze gerust zwelgen in hun zachte, kwetsbare kant en hongeren naar de ware liefde. That’s what life is all about. De Esther Verhoefs, Marion Pauws en Anja Feliersen uit boekenland weten dat.
In het bevechten van hun eigen demonen op het intieme terrein van familie, relaties, liefde, trouw en ontrouw, komen de vrouwelijke hoofdpersonages beangstigend dicht bij de menselijke psyche die in staat is tot iedere daad. Ook een misdaad.
 
Geef toe, groezelige cafés, fabrieksloodsen en schipperskwartieren zijn al sinds jaar en dag plaats delict bij uitstek. Word jij daar nog bang van?
Het akeligste gevaar bevindt zich net heel dichtbij, midden in je dagelijkse bestaan.
“Hij was onze klastitularis en trakteerde ons op een barbecue.” “Hij was een vriendelijke, behulpzame, minzame man, die goed in de groep lag.” Ronald Janssen bekende vier moorden en kreeg levenslang.
 
Ook misdadigers leiden op éénof andere plek een schijnbaar normaal leven.
Ergens leeft vandaag een nietsvermoedende vrouw samen met de man die een seriemoordenaar is. Ergens gaat straks een kleuter naar school zonder te weten dat zijn toekomstige ontvoerder hem iedere dag begluurt. Ergens pleegt morgen een vrouw zelfmoord en neemt een vreselijk geheim met zich mee in haar graf. Je zou ontzet zijn als je het allemaal wist.  
 
Met mijn thrillers wil ik meer doen dan doden met daders verbinden. Boeken gaan over het leven. En dat zit godzijdank vol met èchte mannen en èchte vrouwen.
 
Met lange nagels kan een vrouw dieper graven.
En op hoge hakken kijkt ze makkelijker over het voor de hand liggende heen.
 
Laat boeken een ode zijn aan de authenticiteit. Ook als die billen en borsten heeft en soms tranen met tuiten huilt!

0 Comments

De 10 geboden

2/23/2016

0 Comments

 
Hier zijn ze dan... De 10 geboden uit mijn Hebban.nl column 'Moordgrieten' die door zoveel enthousiaste lezers warm werd onthaald!
Foto
0 Comments

Moordgrieten

2/22/2016

0 Comments

 
Foto
[Man in discotheek]: “Wat wil je drinken?”
[Vrouw]: “Niks. Ik heb geen dorst.”
Man gaat wat verderop staan.
[Vrouw]: “Waarom loop je nu weg? Ik wilde alleen niks drinken. Wil je met me meegaan en bij mij thuis seks hebben?”
 
Inspecteur Saga Norén uit misdaadreeks The Bridge is kilometers directer dan de gemiddelde man. Jakob Sandberg denkt nog even met deze blonde schone de hoofdvogel te hebben afgeschoten, maar moet zijn mening al snel herzien. Zijn nieuwe bedmaatje is namelijk niet te beroerd om een uurtje later  op haar laptop in bed weinig verhullende foto’s van een opengesneden lijk te bestuderen.
No feelings please. I’m a female cop.
 
Met het Aspergersyndroom heeft Saga een prima excuus voor haar eigenaardige sociale gedrag.
Maar dat geldt niet voor Sarah Lund uit The Killing, Liese Meerhout uit Coppers of Alicia Verbeeck uit The Team, om maar enkele heldinnen uit populaire tv-series te noemen. Ze zijn mannelijker dan mannen, deze koele, afstandelijke politievrouwen voor wie emotie oneindig veel gevaarlijker lijkt dan misdaad.
 
Je zou zowaar de indruk krijgen dat het hen niet echt raakt wat de misdadiger doet. Ze vangen hem gewoon, omdat dat nu eenmaal in hun functie-omschrijving staat. Om dan ’s avonds met lege blik in een kil huis wat op een drumstel te slaan of in het halfdonker een magnetronmaaltijd op te warmen.
 
Junkfood lijkt een absolute voorwaarde om misdaden op te lossen. Smaakstoffen, bewaarmiddelen, vet en zout zijn onmisbaar voedsel voor het criminologische brein. Net zoals het hebben van een miserabel liefdesleven. Toegegeven, voor een regisseur is het moeilijk om een romantische tête-à-tête in beeld te brengen boven een stukje uitgedroogde pizza met verschaald bier. Daarom schrapt hij meestal maar al dat kleffe gedoe en laat hij de liefde sterven nog voor de slachtoffers van de moordenaar dat hebben gedaan. Verliefde vrouwen kunnen niet helder denken, zo moet Toni Coppers hebben gedacht.
 
En dus kan pas uit het puin van het amoureuze failliet het ware criminologische genie verrijzen. Zo ook bij Sarah Lund, die haar vriend redelijk onverschillig wegstuurt naar Zweden. Dat scheelt me een paar nieuwe truien, moet ze hebben gedacht.
Idem voor Alicia Verbeeck, die door de kleedster op de set steevast tot de meest onvrouwelijke broeken uit het kledingrek wordt veroordeeld. Nog een wonder dat de stof nooit klem is geraakt aan de ketting van de koersfiets waarmee ze zich altijd verplaatst. 
 
Jackie Mueller negeert de laatste stuiptrekkingen van haar huwelijk voor haar job en eindigt eenzaam door man en kinderen verlaten wanneer aan het licht komt dat haar oudste dochter werd verwekt door haar Deense collega Harald Bjorn. Diezelfde Harald opent de serie in een luxe-hotel in de Alpen waar hij een idyllische vakantie met zijn hoogzwangere echtgenote doorbrengt. Als intelligente gerechtspsychiater is Liv beslist niet de minste. Maar in haar vrouwelijke en moederlijke rol wordt ze keer op keer buitenspel gezet en zien we haar alleen maar zielig telefoneren met haar afwezige echtgenoot die ondertussen vecht tegen de verleiding om zijn DNA opnieuw internationale verspreidingskansen te gunnen. Wanneer de misdaad eindelijk is opgelost, blijkt Harald blind voor het partnergeweld dat zijn collega Kit bont en blauw op het werk doet verschijnen. Braafjes keert hij terug naar huis, waar hij te moe is om nog te praten met zijn echtgenote, en met lege blik naar het wiegje van zijn pasgeboren dochtertje stapt.
 
Nee, lang en gelukkig leven ze beslist niet nadat de slechteriken zijn gevangen. Waarom dan überhaupt nog al die moeite doen, zou je je afvragen.
 
Ofwel: hoeveel sterker zou misdaadfictie zijn als mannen mannelijk en vrouwen vrouwelijk mochten zijn? Dat is wat ik me afvroeg toen ik begon te schrijven aan Levend Aas.
Nu het er is, kan ik alleen maar breed glimlachen. Omdat ik de tien geboden aan mijn ultravrouwelijke laars heb gelapt. En het resultaat er beslist mag zijn.
Vanaf april 2016 in uw boekhandel.
 
#LevendAas
0 Comments

Seniorenjeans

2/17/2016

0 Comments

 
Foto
Stel: je bent 103 en hebt meer dan 1 miljoen bezoekers.
Dan ben je blij dat die bezoekers virtueel zijn! Want stel je voor dat je die hele horde van hapjes en drankjes moet voorzien. Of in dit geval van Zweedse kaneelrolletjes. Je rolt je een ongeluk. Op die leeftijd letterlijk.
Ik word dan nieuwsgierig. Naar hoe die dagelijks geproduceerde blogteksten als zoete broodjes door vijftien procent van de Zweden worden gesmaakt.
Lezen maar! dacht ik dan. Ware het niet dat ik maar weinig Zweeds ken. 
Een hang naar Zweedse misdaad leert me dat ‘död’ ‘dood’ betekent. ‘Mördare’ is ‘moordenaar’. ‘Bil’ is een auto. En ‘gift’ betekent ‘getrouwd’. De eerste verdachte is immers altijd de echtgenoot. Vaak terecht.
Jammer genoeg is dat vocabularium nogal beperkt voor het ontcijferen van Dagny Carlssons blog.
Leve dus Google Translate!
En de humor waar Carlsson zo voor pleit.
Want dit is beslist lachen geblazen…

​Bron: Dagny Carlssons blog: http://www.123minsida.se/Bojan



0 Comments

Nietsdoen

2/5/2016

0 Comments

 
Foto
Ik beken. Ik ben één van die mensen. Zo eentje die griep nodig heeft om te weten wat nietsdoen is. 
Koortszweet om de ‘to do’-lijst te laten verdampen. Spierpijn om zorgen te verbannen. En bedtijd die zonder ‘m bewust te beleven spoorloos in de toekomst verdwijnt. 

Totdat de paracetamol begint te werken en je je met vreedzame luciditeit afvraagt wat een mens nu eigenlijk produceert dat echt de moeite waard is om zich druk over te maken. Relativeren gaat dan snel. Want bij de vervelendste griepjes ben je algauw blij als je nìks meer produceert…

En nòg blijer wanneer een goede ziel je herinnert aan wat psychologen al jaren weten: dat nietsdoen nodig is. Voor nieuwe ideeën. Voor persoonlijke groei. Voor een creatiever probleemoplossend vermogen. 
Ja, echt! Door niet bewust onze gedachten langs de vertrouwde paden te sturen, worden onbewuste denkprocessen gestimuleerd en komen we tot nieuwe, verfrissende inzichten. Naar het schijnt. 
Mmm… Voor alle creatievelingen onder ons misschien dan toch maar beter geen griepvaccin? 

Genezen en weer onder de levenden, ging het met koken alvast creatiever dan ooit. Met een wat onverwachte geur als resultaat. 
Soms is het beter om je gedachten erbij te houden als je plots weer van het nietsdoen naar het ‘iets doen’ overschakelt. Hoewel het moet gezegd worden dat mijn schuursponsje tot extreem groeiend probleemoplossend vermogen werd bewogen...

0 Comments

    Auteur

    Katrien Van Effelterre
    °1979, Diest

    Archief

    Juli 2022
    April 2022
    November 2020
    September 2020
    Augustus 2020
    Juli 2020
    Juni 2020
    Mei 2020
    April 2020
    Maart 2020
    Februari 2020
    Januari 2020
    Augustus 2019
    April 2017
    September 2016
    Juni 2016
    Mei 2016
    April 2016
    Maart 2016
    Februari 2016
    Januari 2016
    December 2015
    Augustus 2015
    April 2015
    Maart 2015
    November 2014
    September 2014
    Juli 2014
    Mei 2014
    April 2014
    Maart 2014
    Februari 2014
    Januari 2014

    Categorieën

    Alles

    RSS-feed