Na Zijn dood op Goede Vrijdag was Jezus wel zo slim om zijn apostelen niet meteen geheel aan hun lot over te laten. Zoiets kan je immers niet maken, zonder corona en videochat kan een leraar zijn klas nu eenmaal niet van de ene dag op de andere in de steek laten met de boodschap dat de kindertjes het nu maar zelf moeten uitzoeken. Binnen de kortste keren vliegen de gordijnen dan in de fik en verklaren de voorheen brave leerlingetjes de revolutie aan alles wat ze voor die tijd hadden geleerd. Zoiets moet Jezus ook hebben geweten, want Hij verrees dan wel met Pasen, Zijn geest bleef nog aanwezig om tekst en uitleg te verschaffen bij alles wat Hij tijdens Zijn leven had gezegd en gedaan. Nu kon zo’n toestand natuurlijk niet eeuwig blijven duren, zeker niet in die tijd. Het was immers pas later dat er Ministeries van Onderwijs werden opgericht, die leerkrachten die al jaren niet meer lijfelijk aanwezig zijn, nog bleven uitbetalen. Omdat Jezus niet onder die regeling viel, moest Hij nog geen vier weken na Zijn dood met Hemelvaart voorgoed verdwijnen. Maar ook daar had Hij een plannetje voor bedacht, want Hij beloofde Zijn apostelen dat in Zijn plaats de Heilige Geest zou verschijnen om hen te leiden.
Wat dus gebeurde met Pinksteren.
Het ‘Feest van de Vurige Tongen’ heette het bij de Grauwzusters, die, veel brutaler dan de Zusters van de Voorzienigheid, van mijn zesde tot mijn twaalfde pijnlijk in mijn bovenarm knepen en me op mijn tegel in de rij zetten wanneer de bel was gegaan. Wat Pinksteren met die tongen te maken had, begreep ik niet echt, maar intrigerend vond ik het wel. Net zoals Zephyrus de westenwind deed waaien als hij boos was, en Ariadne een draad ter beschikking stelde om een held te redden uit een labyrint.
Bij gebrek aan een Grauwzuster in de buurt, leert Wikipedia me vandaag dat met Pinksteren 'de uitstorting van de Heilige Geest' wordt herdacht.
Vurige tongen en een uitstorting dus.
Bepaald geen zedig beeld levert dat op.
Eigenlijk is het nog erger dan Adam die in Eva’s appel beet, een kind dat zomaar vanzelf aan een schoot ‘ontsproot’, of Psalm 23, die iemands beker doet overvloeien.
Maar misschien moet het wel zo, en wordt alle klerikale preutsheid ten spijt, met al die metaforen al dan niet bewust de universele waarheid geraakt. Die van de essentie van het leven, die wordt weerspiegeld door de begerige blik van minnaars die met elkaars lichaam niet alleen elkaars ziel, maar ook die van het gehele bestaan weten te doorgronden.
In ieder geval is het voor Moeder Natuur waarvoor we hier zijn. En zonder hetwelk we hier nooit zouden zijn geweest.
Het begin en het einde.
En alles ertussenin.
Wat dus gebeurde met Pinksteren.
Het ‘Feest van de Vurige Tongen’ heette het bij de Grauwzusters, die, veel brutaler dan de Zusters van de Voorzienigheid, van mijn zesde tot mijn twaalfde pijnlijk in mijn bovenarm knepen en me op mijn tegel in de rij zetten wanneer de bel was gegaan. Wat Pinksteren met die tongen te maken had, begreep ik niet echt, maar intrigerend vond ik het wel. Net zoals Zephyrus de westenwind deed waaien als hij boos was, en Ariadne een draad ter beschikking stelde om een held te redden uit een labyrint.
Bij gebrek aan een Grauwzuster in de buurt, leert Wikipedia me vandaag dat met Pinksteren 'de uitstorting van de Heilige Geest' wordt herdacht.
Vurige tongen en een uitstorting dus.
Bepaald geen zedig beeld levert dat op.
Eigenlijk is het nog erger dan Adam die in Eva’s appel beet, een kind dat zomaar vanzelf aan een schoot ‘ontsproot’, of Psalm 23, die iemands beker doet overvloeien.
Maar misschien moet het wel zo, en wordt alle klerikale preutsheid ten spijt, met al die metaforen al dan niet bewust de universele waarheid geraakt. Die van de essentie van het leven, die wordt weerspiegeld door de begerige blik van minnaars die met elkaars lichaam niet alleen elkaars ziel, maar ook die van het gehele bestaan weten te doorgronden.
In ieder geval is het voor Moeder Natuur waarvoor we hier zijn. En zonder hetwelk we hier nooit zouden zijn geweest.
Het begin en het einde.
En alles ertussenin.
RSS-feed