Katrien Van Effelterre
  • Home
    • Contact
  • Thrillers
    • Levend aas
    • Restafval
    • Doodsengel
    • Onder Controle
    • Vossenspoor
  • Romans
    • Rijp
    • De Ondraaglijke Zwaarte van het Geluk
  • Managementboeken
    • De man die nergens iets over te zeggen had
  • Blog

ETIQUETTE

4/27/2020

0 Comments

 
De eerste mens die me bij het uitbrengen van een toost niet in de ogen kijkt, moet ik nog tegenkomen. Veel kans dat voor u hetzelfde geldt. Niet echter omdat Jan modaal zo’n groot kenner is van de etiquette, wel omdat hij op bepaalde terreinen bijgelovig genoeg is om het zekere voor het onzekere te nemen. Want niet kijken zou garant staan voor zeven jaar slechte seks.
Wie dat risico ooit heeft uitgevonden, moet een wel erg wanhopige etiquetteleraar zijn geweest. Hij mag dan wel in zijn opzet zijn geslaagd, als er bij het oogcontact ook geklonken wordt, klopt er toch iets niet. Of is de persoon met wie je seks zal hebben in ieder geval niet je drinkpartner. Tenzij je iemand bent die op gevaar kickt. Want sinds bij de Grieken en Romeinen gifmengen uitgroeide tot een soort van nationale sport, onstond de gewoonte om, door stevig te klinken, een beetje van elkaars wijn te vermengen, om het risico uit te sluiten dat de ander je wilde vergiftigen.
Toosten volgens de etiquette doe je zonder klinken, gewoon door het glas te heffen.
Omdat met de andere etiquetteregels op het eerste gezicht geen seks – goede of slechte –  te verdienen valt, vinden velen ze aanstellerij.
Laat dat nu net dé reden zijn waarom hoffelijke mensen zoveel meer dan één streepje voor hebben. Want de oorsprong van de etiquette is allesbehalve snobisme, maar een manier om rekening te houden met de gevoelens van anderen en ervoor te zorgen dat niemand zich ongemakkelijk voelt. Wie respect belangrijk vindt, kan etiquette met andere woorden niet met de uitwerpselen van een mannelijke koe vergelijken zonder er zelf als een dwaze stier uit te komen.
Ik geef het toe: ik hou van mensen die tenminste een beetje van de etiquettekunst beheersen, omdat ze verfijnd en ontwikkeld zijn, en vooral omdat ze rekening houden met anderen, en dus ook met mij. Veel meer dan de gloednieuwste telefoon en de meest protserige auto, onderscheidt etiquette de mensen met smaak van de holbewoners.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet allergisch voor de kleinste ‘faux pas’, want daarvoor ken ik de finesses van de zaak zelf niet genoeg. Maar ik weet wél dat je het broodje van je buur steelt als je naar het bordje rechts van je graait, dat je met bestek van buiten naar binnen werkt, en dat een wijnglas bij de voet moet worden vastgehouden. Dat je het brood niet snijdt, maar breekt, zoals Jezus deed, en dat je niet met peper en zout begint te strooien voordat je van het eten hebt geproefd. Dat laatste heb ik altijd irritant gevonden en blijkt volgens de etiquette ook echt beledigend te zijn, omdat je er zo van uit gaat dat de smaak van de gastvrouw of -heer wel te flets zal zijn. Voor dat soort mensen moet ik me altijd bedwingen om de soep niet extra kruidig te maken, en met een pittig lesje voor de fletse vooroordelen te komen.
Leuk om te weten is dat een servet tijdens het eten op je schoot ligt en pas aan het einde van de maaltijd weer op tafel komt. Op een bolletje gerold links van je bord. Leg je het rechts, dan geef je aan dat je wil blijven slapen (!) Wedden dat menig man déze regel moeiteloos zal onthouden?
Net zoals bij de servet en het bord loopt hijzelf in de regel links van de vrouw, zodat hij haar zijn rechterarm kan aanbieden. Tenzij ze daarmee wordt blootgesteld aan het gevaar van het straatverkeer, dan loopt hij rechts.
‘Dames eerst’ kent iedereen als het over deuren en slaapkameretiquette gaat… Maar weinigen weten dat de heer vooropgaat op onbekend of gevaarlijk terrein, zoals op café, in restaurants, of bij het betreden van de straat.
Ook op de trap loopt de man voorop. In het naar boven gaan om hem geen kans te geven onder de rokken te gluren, bij het afdalen om als buffer te dienen voor het geval zij valt. Dan valt ze namelijk op hem. Letterlijk, en misschien ook figuurlijk als bij bovenop al deze etiquette ook nog keurige kleren draagt, weet dat hij zijn vest moet dichtknopen zolang hij niet is gaan zitten, en de kunst van het complimenten geven verstaat.
Zie je wel, denkt hij aan het einde van zijn etiquette-examen, dat er een verband bestaat tussen de juiste manier om te toosten, en zeven jaar goede seks?
0 Comments

MAG IK EVEN IETS TEGEN JE AAN HOUDEN?

4/20/2020

0 Comments

 
‘Taal verandert’, verkondigde mijn professor historische taalkunde, toen ik in het derde jaar van mijn filologiestudie zat. Voor nieuwe concepten moeten nieuwe woorden worden uitgevonden, dat is logisch. En als bestaande woorden in nieuwe, oorspronkelijk foutieve betekenissen of structuren worden gebruikt, kunnen ze mettertijd wel tot de standaardtaal gaan behoren, omdat taal nu eenmaal levend is. Daarom is het meestal ook geen probleem om bestaande woorden naar believen tegen elkaar te plakken. ‘Oplijsten’ bijvoorbeeld, voor ‘dingen op een lijst zetten’.
Oplijsten is zelfs erg populair geworden in professionele contexten. Op plekken waar gewerkt wordt, is het oplijsten nooit ver weg. Waar afkolven de meest gepromote activiteit is van de borstvoedingsmaffia, is oplijsten die van de professional.
Zodra er genoeg items op een lijst zijn beland, wordt het tijd om een praatje te slaan met elk van de mensen die iets met de puntjes op de lijst te maken hebben. Die praatjes kan je vandaag geen gewone vergaderingetjes meer noemen, want dan ben je uit de tijd, en je lijst dus automatisch ook. Nee, als je een professional bent, dan organiseer je ‘one-on-ones’. Nu moet je met een uitnodiging voor een ‘één-op-één’ na metoo wel voorzichtig zijn, zou ik zo denken. Want niet iedereen is even goed mee met de nieuwe terminologie.
Schrik dus niet als iemand bij de koffieautomaat je vraagt of hij even ‘iets tegen je aan mag houden’. Tenzij de persoon in kwestie je daarbij met ondeugende blik aanstaart, gaat het gewoon om een idee waarover hij graag je mening wil.
Want als je vooruit wil, is het belangrijk om met de kritische inzichten van anderen rekening te houden.
Zo creëer je namelijk ‘buy-in’. Geen verkoop van aandelen van jouw bedrijf, maar een bereidheid om jouw idee actief te steunen en te verdedigen.
Als die zogenaamde ‘buy-in’ er dan in voldoende mate is, kan er in een grotere groep ‘een boompje worden opgezet’. Wat tussen haakjes niets bijdraagt tot de hoeveelheid groen op onze planeet, maar niets meer betekent dan het hebben van een lang gesprek over iets.
Meestal blijkt uit dat opgezette boompje dat  het concept nog niet matuur genoeg is en het goed zou zijn om even met een paar mensen te ‘sparren’. Waar dat vroeger nog wel gewoon het meervoud was van een bepaalde naaldboomsoort, zijn het nu alleen groentjes in het professionele leven die niet weten dat sparren uit de bokswereld komt. ‘Boksen zonder doorstoten’, heet het te zijn. Wat in een gesprek heel metoo-veilig neerkomt op het simpele verbale uitdagen van de ander, om zijn concept scherper te krijgen.
Nadat mensen iets tegen je aan hebben gehouden en een ‘one-on-one’ met je hebben gehad, ben je gedoemd om te worden uitgenodigd voor een ‘deep-dive’ of een ‘stand-up’.
En nee, dat zijn niet respectievelijk een duikinitiatie of een standje dat het delen van een hoogstpersoonlijk metoo-verhaal alsnog rechtvaardigt. Rechtopstaand vergaderen is alleen een strategie om efficiënt te zijn. Lees: vergaderingen korter te laten duren en meer werk gerealiseerd te krijgen. Wat dan ongetwijfeld ook geldt voor de hart- en vaatspecialist, want stilstaan is voor de aders niet gezond, maar iedereen moet nu eenmaal zijn boterham verdienen.
Nieuwe woorden komen. En gaan gelukkig soms ook weer.
Zoals de ‘sneuveltekst’. Waar je enkele jaren geleden nog mee werd doodgeslagen, maar die nu zelf lijkt te zijn gesneuveld. En nee, de sneuveltekst was geen namenlijst van de oudstrijders die tijdens de wereldoorlogen het leven hebben gelaten. Alleen maar een kladversie van een tekst waarvan niet alle passages hoefden te blijven bestaan. Net zoals de nieuwe woorden. Gelukkig. Dat vind ik wel een geruststellende gedachte om tegen me aan te houden. 

0 Comments

PAASVLEES

4/12/2020

0 Comments

 
Pasen draait al lang niet meer om dood en verrijzenis, maar om eieren van chocola. Wit, bruin, zwart, leeghoofdig of rijk vanbinnen, we weten het allemaal. Dat carnaval chillen is geworden, het hele jaar door. Dat een Stille Zaterdag ideaal is om in bad met bubbels van ‘me-time’ te genieten. En dat vasten tegenwoordig detox heet. Niet voor de ziel, maar voor het lichaam. En de geest misschien ook een beetje, ook al is het geen heilige meer. Misschien wel nooit geweest, want een mens blijft een mens, daar hoeven we niet hypocriet over te doen.
Mijn professor Engelse Letterkunde deed dat alvast niet, toen hij het had over de veertiende eeuwse pelgrims die in Chaucers Canterbury Tales op bedevaart vertrokken.
Dat deden ze zodra april met haar zoet geurende sappen de droogte van maart diep en intens bevloeide, en planten en mensen deed openbloeien. Zo staat het er, in de ‘General Prologue’ die niet bepaald door zijn deugdzaamheid wereldberoemd is geworden. Gewaagde, scabreuze, humoristische, en algemeen menselijke verhalen verbonden pelgrims op hun geile weg naar het heiligdom. Een reis vooral bedoeld om van het leven te genieten, de religieuze bestemming een sociaal wenselijk excuus.
En toch… Is misschien zelfs daar de verhevenheid niet zo ver zoek.
Want misschien slaat de controverse zoals zo vaak de nagel op de kop en is het niet de heiligheid maar de geilheid die de essentie vertegenwoordigt. Zelfs van Pasen, dat lang voor de kruisiging van Jezus over bevrijding ging. De joodse herdenking van de Exodus uit Egypte. Waarmee Goede Vrijdag dus ook goeds in zich mag dragen, geloof, vruchtbaarheid en verlangen. Want Pasen is ook de terugkeer van het licht en het leven, de lente die het verlangen naar het vieren van dat leven doet opborrelen.
Hoewel we blijven weten dat menig religieus feest tot platte commercie is gereduceerd, slaan we met Pasen de bal misschien toch niet helemaal mis.
Misschien draait het met recht en reden om chocolade geneugten.
Gewoon, omdat het lekker is.
Zalig Pasen.

0 Comments

DE EFFECTIVITEIT VAN CASTRATIE

4/6/2020

0 Comments

 
Geprononceerde kaaklijn. Stoppelbaardje. Diepzinnige, intrigerende blik. Stevige kont. Gespierde benen, die een zelfzeker loopje laten zien zonder arrogant te zijn. Géén ‘manbag’ alsjeblieft, voor portefeuilles en telefoons moet een man in staat zijn andere oplossingen te vinden. Als ze vroeger bizons konden elimineren, moeten ze vandaag dit toch nog kunnen. En dat doen ze ook, veel meer dan dat meestal ook, de aantrekkelijk veelzijdige masculiene exemplaren van onze menselijke soort.
We hebben dan ook niets te klagen over de meest geslaagd uitgevallen producten van hedendaagse mannelijkheid, die niet alleen de kracht van kwetsbaarheid kennen en hun gevoelens onder woorden weten te brengen, maar daarnaast ook hun viriliteit op een goedgeklede manier weten uit te spelen. 
Een zaligheid voor mevrouw Yin die haar Yang heeft gevonden.
Tot ze hem voor een relatie heeft gestrikt.
De eerste weken gaat het nog goed, wanneer het contact bol staat van de erotische spanning en de lucht tussen hem en haar knettert van de elektriciteit. Want de zo gegeerde passie teert op het niet-vertrouwde, het uitdagende, het spannende.
Wat er daarna vaak gebeurt, is dan ook haast onbegrijpelijk. Het is als verliefd worden op een adelaar en er dan een kanarie in een kooitje van willen maken. Want de leverancier van sterke, attractieve, gezonde genen, moet een beetje kind worden nog voordat er een kind is gemaakt.
Waar is hij gebleven, die ontzagwekkende spetter met het stevige sporterslijf die in de naam der lust veroverd moest worden?
Gedwee zit hij op de bank in zijn flanellen pyjama met stripfiguurtjes die hij voor Valentijn heeft gekregen. Want hij is nu Koekie geworden. Koekie met het schattige Pietje, van wie de scheetjes zo liefdevol worden onthaald dat de producent ook gewoon Scheteke had kunnen heten. Zoals het andere voorheen viriele mannen daadwerkelijk vergaat. Zij heten écht Scheetje, of Poepie, of Bolleke, Schattenbol, Beertje, Baby of Keuteltje. Wie geluk heeft, mag nog even Cowboy of Zorro zijn, tot het scenario van die fictieve helden tot een echt baby’tje met echte keuteltjes heeft geleid. Dan voltrekt zich het tweede keerpunt en vervliegt het laatste restje viriliteit in Papaatje, die zich steeds moeilijker kan herinneren hoe zijn liefje heette voordat zij Mamaatje werd.
Daar stopt de metamorfose van de namen der viriliteit. Papaatje blijf je nu eenmaal voor het leven, dus kom je van die naam ook niet meer af.
Maar dat kan een vooruitgang zijn.
Bijvoorbeeld voor de zakenman die in zijn viriele maatpak al tien jaar iemands Poepie is geweest. Zelfs Hugo Boss is daartegen niet bestand.
Zo stond een vrouw een keer bij een kapperszaak voor het maken van een afspraak voor Benjamin, haar slanke Afghaan. Een windhond welteverstaan, die nìet Scheteke hoefde te heten.
De kapster had het even druk met haar eigen honden, twee levendige chihuahua’s, die midden in een gevecht waren beland en dringend uit elkaar moesten worden gehaald.
‘Snoopy, kom je even naar beneden?’ riep de kapster zenuwachtig in de richting van de trap.
‘Sorry hoor, ik neem zodadelijk mijn agenda erbij.’
‘Geen punt’, zei het baasje van de Afghaan, ‘hoe meer zielen, hoe meer vreugd’, zei ze een beetje overmoedig, omdat ze ook wel wist dat Benjamin het lang niet met alle hondachtige soortgenoten kon vinden.
Even later verscheen Snoopy met tegenzin in het salon. Hij droeg een klassieke grijze broek die voor een veel oudere man was bedoeld, en zijn gezicht was bleek en bedremmeld, zelfs de schaamte kon er al lang geen wortel meer op schieten toen hij zei: ‘Wat is er, Zoetje? Doen Kobus en Fidel weer moeilijk?’
‘Ja, neem ze even mee naar boven, wil je? Ik kan zo echt niet werken. Misschien moeten we er toch eens over denken om ze te laten castreren.’
‘Ja, goed idee’, reageerde Snoopy die met een chihuahua onder iedere arm naar boven verdween. ‘Dat schijnt zeer effectief te zijn’.

0 Comments

    Auteur

    Katrien Van Effelterre
    °1979, Diest

    Archief

    Juli 2022
    April 2022
    November 2020
    September 2020
    Augustus 2020
    Juli 2020
    Juni 2020
    Mei 2020
    April 2020
    Maart 2020
    Februari 2020
    Januari 2020
    Augustus 2019
    April 2017
    September 2016
    Juni 2016
    Mei 2016
    April 2016
    Maart 2016
    Februari 2016
    Januari 2016
    December 2015
    Augustus 2015
    April 2015
    Maart 2015
    November 2014
    September 2014
    Juli 2014
    Mei 2014
    April 2014
    Maart 2014
    Februari 2014
    Januari 2014

    Categorieën

    Alles

    RSS-feed