Dat hij laat was, vond Violette de slechtst denkbare reclame voor wat de man wilde verkopen. Serviceflats waren er immers voor mensen op leeftijd. Het enige wat deze mensen met zekerheid wisten, was dat het stuk leven dat ze nog tegoed hadden, korter zou zijn dan het stuk dat achter hen lag. Met die wetenschap was het volstrekt ongehoord om van een dame die alleen nog over dat kortere stuk beschikte, een halfuur te verbeuzelen.
‘Goeiemorgen mevrouw, ik ben Willem Delo’, zei de makelaar om halfelf.
Toen Violette de voordeur achter hem sloot, rinkelde zijn mobiele telefoon.
‘Sorry, deze moet ik even nemen.’
‘Ziezo’, zei de makelaar na het telefoontje, ‘nu moet ik alleen nog snel even naar het toilet.’
Toen Delo eindelijk tegenover haar zat, haalde hij twee glanzende documentatiemapjes uit zijn aktentas en schoof haar een exemplaar toe. Violette zag een laag wit flatgebouw, met aan de voorzijde een minuscuul perkje dat werd bewandeld door een glimlachend grijsharig paar uit een tekensoftwareprogramma voor architecten.
‘U bent alleenstaand?’ constateerde Delo meer dan dat hij het vroeg, terwijl hij zijn schaamteloze blik taxerend door de woonkamer liet dwalen.
‘Mijn man is overleden. Maar maakt u zich geen zorgen over mijn solvabiliteit. Dit huis is van mij, en daarnaast heb ik nog twee appartementen die ik verhuur aan jonge mensen. Uw leeftijd, schat ik.’
Delo glimlachte geforceerd en begon aan zijn verkoopspraatje.
Over de ligging, de prachtige terrassen, de nabijheid van een dokter, een ziekenhuis, en een supermarkt. Er waren flats van zestig, tachtig en honderd vierkante meter, met prijzen variërend van tweehonderddertig- tot driehonderdvijftigduizend euro. ‘Plus btw en vaste kosten, uiteraard.’
Violette concludeerde dat de prijs die ze voor haar huis zou krijgen, nauwelijks hoger zou liggen dan het bedrag dat ze voor zo’n flat moest ophoesten, terwijl deze plek veel groter en gerieflijker was. In combinatie met de ook al kortere duur van het tweede deel van haar leven vond ze dat een bijzonder oneerlijke deal.
‘De belangrijkste reden om te kiezen voor een serviceflat is natuurlijk de zorgcomponent. U zal zien, in een assistentiewoning is werkelijk aan alles gedacht.’
‘Waaraan dan precies, meneer Delo?’
‘Er is een poetsdienst, een was- en strijkservice, en een restaurant. Uiteraard volstaat de vaste maandelijkse bijdrage van bewoners ook voor het gewone onderhoud van de tuin, de gangen en de liften. Maar het allerbelangrijkste zijn de persoonlijke diensten. Daarvoor is iedere serviceflat voorzien van speciale knoppen.’
‘Knoppen?’
‘Ja, uitermate handig!’ reageerde de verkoper met de vanzelfsprekendheid van iemand die zelf al jaren van dat soort knoppen gebruik maakte.
‘Er is een knop voor het huisvuil. Als u die indrukt, dan komt er iemand langs om uw huisvuilzak op te halen zodat u die zelf niet naar buiten hoeft te sjouwen. Zo is er ook een knop voor technische defecten. Via die knop kan u een klusjesman oproepen, die een kapotte lamp komt vervangen of een lekkende kraan repareert, of een vakman inschakelt als hij de klus zelf niet kan klaren.’
‘Maar die vakman moet ik dan wel zelf betalen, toch?’
Schaapachtig was de glimlach die Delo daarop produceerde. ‘Vanzelfsprekend geldt dat voor iedere vakman, dus ook voor de klusjesman die verbonden is aan het complex. Maar u betaalt enkel voor de persoonlijke diensten wanneer u er ook daadwerkelijk gebruik van maakt. De voorziening van de dienstverlening zit namelijk al verrekend in de vaste maandelijkse bijdrage.’
Het volledige plaatje begon Violette te dagen.
‘De belangrijkste reden waarom mensen voor een assistentiewoning kiezen, is natuurlijk het risico op medische noodsituaties. Stelt u zich eens voor dat u plots onwel wordt, dan hoeft u in uw serviceflat alleen maar op de alarmknop drukken om binnen de kortste keren een arts te zien verschijnen.’
‘Zoals zo’n personenalarm van het ziekenfonds, bedoelt u? Mijn moeder droeg dat de hele tijd aan een touwtje om haar hals en het heeft twee keer haar leven gered.’
‘Precies’, praatte Delo er snel overheen, ‘dat soort service zit er automatisch allemaal bij, zonder touwtje en ziekenfonds bovendien. Met de juiste knoppen kan u volstrekt onafhankelijk zijn.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over het sociale contact dat tussen de bewoners van een serviceflat ontstaat! Mensen bouwen daardoor vaak een heel nieuwe vriendenkring uit, die ze anders nooit zouden hebben gehad.’
‘Mmm’.
Als dat mensen waren die zich door kerels als hij hadden laten rekruteren, dan besloot ze dat haar huidige vriendenbestand ruimschoots voldeed.
Het voelde dan ook als een opluchting toen de makelaar weg was en Violette het gastentoilet ging inspecteren. Het toiletdeksel en de toiletbril waren omhoog geklapt. Het tapijtje was naar de muur geschoven en er zat een grote vouw in. Het wasbakje was kurkdroog en de handdoek onaangeroerd. Delo had een wanordelijk tafereel achtergelaten. Maar helaas geen knop waarmee de ruimte weer in haar oorspronkelijke ordelijke staat kon worden hersteld.
‘Goeiemorgen mevrouw, ik ben Willem Delo’, zei de makelaar om halfelf.
Toen Violette de voordeur achter hem sloot, rinkelde zijn mobiele telefoon.
‘Sorry, deze moet ik even nemen.’
‘Ziezo’, zei de makelaar na het telefoontje, ‘nu moet ik alleen nog snel even naar het toilet.’
Toen Delo eindelijk tegenover haar zat, haalde hij twee glanzende documentatiemapjes uit zijn aktentas en schoof haar een exemplaar toe. Violette zag een laag wit flatgebouw, met aan de voorzijde een minuscuul perkje dat werd bewandeld door een glimlachend grijsharig paar uit een tekensoftwareprogramma voor architecten.
‘U bent alleenstaand?’ constateerde Delo meer dan dat hij het vroeg, terwijl hij zijn schaamteloze blik taxerend door de woonkamer liet dwalen.
‘Mijn man is overleden. Maar maakt u zich geen zorgen over mijn solvabiliteit. Dit huis is van mij, en daarnaast heb ik nog twee appartementen die ik verhuur aan jonge mensen. Uw leeftijd, schat ik.’
Delo glimlachte geforceerd en begon aan zijn verkoopspraatje.
Over de ligging, de prachtige terrassen, de nabijheid van een dokter, een ziekenhuis, en een supermarkt. Er waren flats van zestig, tachtig en honderd vierkante meter, met prijzen variërend van tweehonderddertig- tot driehonderdvijftigduizend euro. ‘Plus btw en vaste kosten, uiteraard.’
Violette concludeerde dat de prijs die ze voor haar huis zou krijgen, nauwelijks hoger zou liggen dan het bedrag dat ze voor zo’n flat moest ophoesten, terwijl deze plek veel groter en gerieflijker was. In combinatie met de ook al kortere duur van het tweede deel van haar leven vond ze dat een bijzonder oneerlijke deal.
‘De belangrijkste reden om te kiezen voor een serviceflat is natuurlijk de zorgcomponent. U zal zien, in een assistentiewoning is werkelijk aan alles gedacht.’
‘Waaraan dan precies, meneer Delo?’
‘Er is een poetsdienst, een was- en strijkservice, en een restaurant. Uiteraard volstaat de vaste maandelijkse bijdrage van bewoners ook voor het gewone onderhoud van de tuin, de gangen en de liften. Maar het allerbelangrijkste zijn de persoonlijke diensten. Daarvoor is iedere serviceflat voorzien van speciale knoppen.’
‘Knoppen?’
‘Ja, uitermate handig!’ reageerde de verkoper met de vanzelfsprekendheid van iemand die zelf al jaren van dat soort knoppen gebruik maakte.
‘Er is een knop voor het huisvuil. Als u die indrukt, dan komt er iemand langs om uw huisvuilzak op te halen zodat u die zelf niet naar buiten hoeft te sjouwen. Zo is er ook een knop voor technische defecten. Via die knop kan u een klusjesman oproepen, die een kapotte lamp komt vervangen of een lekkende kraan repareert, of een vakman inschakelt als hij de klus zelf niet kan klaren.’
‘Maar die vakman moet ik dan wel zelf betalen, toch?’
Schaapachtig was de glimlach die Delo daarop produceerde. ‘Vanzelfsprekend geldt dat voor iedere vakman, dus ook voor de klusjesman die verbonden is aan het complex. Maar u betaalt enkel voor de persoonlijke diensten wanneer u er ook daadwerkelijk gebruik van maakt. De voorziening van de dienstverlening zit namelijk al verrekend in de vaste maandelijkse bijdrage.’
Het volledige plaatje begon Violette te dagen.
‘De belangrijkste reden waarom mensen voor een assistentiewoning kiezen, is natuurlijk het risico op medische noodsituaties. Stelt u zich eens voor dat u plots onwel wordt, dan hoeft u in uw serviceflat alleen maar op de alarmknop drukken om binnen de kortste keren een arts te zien verschijnen.’
‘Zoals zo’n personenalarm van het ziekenfonds, bedoelt u? Mijn moeder droeg dat de hele tijd aan een touwtje om haar hals en het heeft twee keer haar leven gered.’
‘Precies’, praatte Delo er snel overheen, ‘dat soort service zit er automatisch allemaal bij, zonder touwtje en ziekenfonds bovendien. Met de juiste knoppen kan u volstrekt onafhankelijk zijn.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over het sociale contact dat tussen de bewoners van een serviceflat ontstaat! Mensen bouwen daardoor vaak een heel nieuwe vriendenkring uit, die ze anders nooit zouden hebben gehad.’
‘Mmm’.
Als dat mensen waren die zich door kerels als hij hadden laten rekruteren, dan besloot ze dat haar huidige vriendenbestand ruimschoots voldeed.
Het voelde dan ook als een opluchting toen de makelaar weg was en Violette het gastentoilet ging inspecteren. Het toiletdeksel en de toiletbril waren omhoog geklapt. Het tapijtje was naar de muur geschoven en er zat een grote vouw in. Het wasbakje was kurkdroog en de handdoek onaangeroerd. Delo had een wanordelijk tafereel achtergelaten. Maar helaas geen knop waarmee de ruimte weer in haar oorspronkelijke ordelijke staat kon worden hersteld.
RSS-feed