Het was een druilerige dag toen ik in Brussel de trein nam. Zo’n dag waarop je hongert naar een goed verhaal. En toch niet voorbereid bent op wat er dan komt.
Ik kwam een vroegere schoolvriendin tegen, die ik al een paar maanden niet meer had gezien.
“Hoe gaat het met de liefde?” vroeg ik haar vol verwachting.
Natuurlijk vraag ik dat niet zomaar aan iedereen. Maar van haar wist ik dat het wel kon. Want ze was al een tijdje op zoek naar een nieuwe relatie. Om Cupido een handje te helpen met dat pijl-en-boog-gedoe, had ze voor zichzelf een profiel op een datingsite gecreëerd.
“Goed hoor”, zei ze. “Al heb ik ook wel iets raars meegemaakt.”
Ze had mijn volledige aandacht.
“Ik heb een paar keer afgesproken met een man die ik online had leren kennen.”
“Leuk, toch?”
“Ja, zo voelde het ook! Hij was knap en we konden leuk praten. Het was echt gezellig, en dus wou ik hem wel blijven zien.”
Maar dan kwam het.
Ze deed dat ene ding dat iedereen vroeg of laat wel een keer doet, soms zonder er goed en wel bij na te denken.
Ze googelde hem.
De eerste keer oppervlakkig, maar na een paar dates wat grondiger.
Natuurlijk wist ze niet zeker of hij het was. Zo uitzonderlijk was zijn naam immers niet. Maar het liet haar niet los dat een man met dezelfde naam als haar date ettelijke jaren geleden voor het assisenhof had terechtgestaan. Net zoals aan het hof van de koning beland je daar niet zomaar. Deze man had na een banale discussie een vrouw die hij niet kende zwaar toegetakeld en voor dood achtergelaten in het kanaal. Gelukkig was het slachtoffer een goede zwemster en kon ze aan boord van een schip klimmen, waardoor ze het incident overleefde. De dader werd gevat en moest naar de gevangenis.
Ze kon het zich niet voorstellen. Na die leuke uren kon ze het zich echt niet voorstellen dat haar date die man zou kunnen zijn. Net zoals ze zich niet kon voorstellen dat ze nog gezellige avondjes met hem zou doorbrengen zonder geruststelling te krijgen over dat gruwelverhaal.
Uitendelijk legde ze de waarheid op tafel en confronteerde de man met haar angst.
“Ja, dat was ik.”
De gevreesde woorden bleken waarheid.
Ze wist niet waar ze het had.
Zijn eerlijkheid was bijzonder ontwapenend. Bijzonder tout court. Maar hoewel zij stellig in het goede van iedere mens geloofde, vond ze het toch beter om geen nieuwe date meer te plannen.
Misschien zat haar brevet van 1500 meter schoolslag wel te ver onder het stof…
Impressed?
Dat was ik ook.
Toen in diezelfde week nog iets anders gebeurde, werd Levend Aas geboren.
“Op een blind date wachten is spannend. In het bijzonder voor undercoveragente Patricia Rodiers die een seriemoordenaar probeert te strikken. Maar haar beeld van de dader die via een datingsite opereert, strookt niet met de blauwogige piloot die aan haar tafeltje verschijnt. Dat haar gezichtsverlies tegenover het korps het minste van haar zorgen is, realiseert ze zich nauwelijks.
(…)
De tabletcomputer die tegen de muur hangt, produceert een kort geluidje om aan te geven dat de connectie werkt.
Zelfs zonder de camera in te schakelen, kan hij aan de druk op de sensoren die zijn ingebouwd in de matras zien dat ze plat op haar rug op het bed ligt, met haar knieën opgetrokken. De gedachte aan het vrouwenlichaam dat slechts op enkele meters van hem verwijderd ligt, doet een golf van opwinding door zijn lijf stromen.”
Uit: Levend aas, The House of Books, 2016
Vanaf eind april in de boekhandel.
Ik kwam een vroegere schoolvriendin tegen, die ik al een paar maanden niet meer had gezien.
“Hoe gaat het met de liefde?” vroeg ik haar vol verwachting.
Natuurlijk vraag ik dat niet zomaar aan iedereen. Maar van haar wist ik dat het wel kon. Want ze was al een tijdje op zoek naar een nieuwe relatie. Om Cupido een handje te helpen met dat pijl-en-boog-gedoe, had ze voor zichzelf een profiel op een datingsite gecreëerd.
“Goed hoor”, zei ze. “Al heb ik ook wel iets raars meegemaakt.”
Ze had mijn volledige aandacht.
“Ik heb een paar keer afgesproken met een man die ik online had leren kennen.”
“Leuk, toch?”
“Ja, zo voelde het ook! Hij was knap en we konden leuk praten. Het was echt gezellig, en dus wou ik hem wel blijven zien.”
Maar dan kwam het.
Ze deed dat ene ding dat iedereen vroeg of laat wel een keer doet, soms zonder er goed en wel bij na te denken.
Ze googelde hem.
De eerste keer oppervlakkig, maar na een paar dates wat grondiger.
Natuurlijk wist ze niet zeker of hij het was. Zo uitzonderlijk was zijn naam immers niet. Maar het liet haar niet los dat een man met dezelfde naam als haar date ettelijke jaren geleden voor het assisenhof had terechtgestaan. Net zoals aan het hof van de koning beland je daar niet zomaar. Deze man had na een banale discussie een vrouw die hij niet kende zwaar toegetakeld en voor dood achtergelaten in het kanaal. Gelukkig was het slachtoffer een goede zwemster en kon ze aan boord van een schip klimmen, waardoor ze het incident overleefde. De dader werd gevat en moest naar de gevangenis.
Ze kon het zich niet voorstellen. Na die leuke uren kon ze het zich echt niet voorstellen dat haar date die man zou kunnen zijn. Net zoals ze zich niet kon voorstellen dat ze nog gezellige avondjes met hem zou doorbrengen zonder geruststelling te krijgen over dat gruwelverhaal.
Uitendelijk legde ze de waarheid op tafel en confronteerde de man met haar angst.
“Ja, dat was ik.”
De gevreesde woorden bleken waarheid.
Ze wist niet waar ze het had.
Zijn eerlijkheid was bijzonder ontwapenend. Bijzonder tout court. Maar hoewel zij stellig in het goede van iedere mens geloofde, vond ze het toch beter om geen nieuwe date meer te plannen.
Misschien zat haar brevet van 1500 meter schoolslag wel te ver onder het stof…
Impressed?
Dat was ik ook.
Toen in diezelfde week nog iets anders gebeurde, werd Levend Aas geboren.
“Op een blind date wachten is spannend. In het bijzonder voor undercoveragente Patricia Rodiers die een seriemoordenaar probeert te strikken. Maar haar beeld van de dader die via een datingsite opereert, strookt niet met de blauwogige piloot die aan haar tafeltje verschijnt. Dat haar gezichtsverlies tegenover het korps het minste van haar zorgen is, realiseert ze zich nauwelijks.
(…)
De tabletcomputer die tegen de muur hangt, produceert een kort geluidje om aan te geven dat de connectie werkt.
Zelfs zonder de camera in te schakelen, kan hij aan de druk op de sensoren die zijn ingebouwd in de matras zien dat ze plat op haar rug op het bed ligt, met haar knieën opgetrokken. De gedachte aan het vrouwenlichaam dat slechts op enkele meters van hem verwijderd ligt, doet een golf van opwinding door zijn lijf stromen.”
Uit: Levend aas, The House of Books, 2016
Vanaf eind april in de boekhandel.
RSS-feed