Door de coronacrisis ben ik het buitenshuis eten niet meer gewend.
Blijkbaar ben ik niet de enige en vinden sommige restaurants dat hun klanten een herhalingsles over culinaire geplogenheden verdienen. Tijdens een etentje met twee vriendinnen bekijk ik geboeid de instructiepagina die op de menukaart het assortiment vleesgerechten voorafgaat.
‘Een perfect gebakken steak, wat is dat?
De bakwijze wordt meestal in het Frans aangegeven, maar ingeslopen Engelse benamingen zorgen regelmatig voor verwarring. Bij je bestelling geef je bij voorkeur de Franse benaming door. En zelf een bakwijze uitvinden doe je beter niet, dat schept alleen maar verwarring in de keuken.
De bakwijzen:
Je mag bleu froid of bleu chaud bestellen.
De meeste chefs vinden dat een steak ‘bien cuit’ al zijn finesse verliest. Wij doen ons best om de steak zo ideaal mogelijk te bakken. Het is echter geen exacte wetenschap.
Zeker bij een stuk vlees dat een kant heeft die wat dunner is, is het niet mogelijk om de gehele steak dezelfde bakwijze te geven.’
‘Je moet dus al een flinke portie lef hebben’, zeg ik, ‘om hierna je steak nog bien cuit te durven bestellen, want daarmee word je hier vast automatisch geklasseerd als gastronomische barbaar. Mijn moeder zou hier dus al niet moeten komen.’
‘Ik vind het dom dat ze zo hameren op de Franse benaming, en er dan zelf de Engelse bij zetten’, zegt iemand anders.
‘Trouwens, bleu froid, kan dat eigenlijk wel lekker zijn? Volgens mij heb ik een topchef op televisie een keer horen zeggen dat een steak die bleu is gebakken, vanbinnen een temperatuur van vijftig graden hoort te hebben.’
‘Volgens mij kan je hen dat beter niet zeggen’, reageer ik diplomatisch. ‘Waarschijnlijk word je dan even zwaar bestraft als de klanten die zelf een bakwijze proberen uit te vinden.’
‘In ieder geval komt dit behoorlijk belerend over’, zegt een van mijn vriendinnen.
‘Ja, en het is nog niet afgelopen’, voeg ik eraan toe.
Onderaan de pagina staat namelijk nog een waarschuwing:
Het risico op kruisbesmetting kan nooit 100% worden uitgesloten.
‘Kruisbestuiving, wat is dat nu weer?’ vraagt de ene vriendin.
‘Iets van David Attenborough, toch?’ zegt de andere. ‘Ik heb het onlangs nog gezien op The Green Planet. Echt een mooie documentaire.’
‘Er staat kruisbesmetting. Dat is iets veel minder romantisch, vrees ik.’
Ik lees voor wat het Nederlands Voedingscentrum erover te zeggen heeft:
Bij kruisbesmetting komen er ziekmakende bacteriën van het ene product op het andere. Om ziekte te voorkomen is het belangrijk kruisbesmetting te vermijden.
Op rauw voedsel, vooral vlees, kop of vis en in hun druipvocht kunnen ziekmakende bacteriën zitten.
Door rauw en bereid voedsel van elkaar gescheiden te houden, schone materialen te gebruiken en je handen goed te wassen is kruisbesmetting te voorkomen.’
‘Is dat soort hygiëne niet een van de basisregels van een professionele keuken?’ suggereert iemand aan tafel.
‘Van alle keukens, zou ik zeggen.’
‘Dan zullen we maar geen steak bestellen, zeker?’
Ik glimlach ironisch en zeg: ‘‘Ik moet je teleurstellen. De waarschuwing staat onderaan op íedere pagina.’
‘Dat is toch wel vreemd! Dat heb ik nog nergens gezien. Zouden ze misschien ooit zijn aangeklaagd omdat een klant voedselvergiftiging opliep?’
‘Misschien’, zegt de vriendin tegenover me. ‘Of ze hebben vaak last van spraakverwarring.
Daar ken ik inmiddels ook wel wat van.’
Ze vertelt dat zij en haar man een Oekraïense vluchteling in huis hebben genomen. Een man van 69 met de eetgewoonten van een kind.
‘Hij kan eigenlijk nooit met ons mee-eten, want het meeste lust hij niet. Spinazie bijvoorbeeld. En witte peper. Want hij wil alleen zwarte. En zelfgemaakte mayonaise in plaats van die uit een pot. We hebben ook echte boter moeten kopen, de andere was niet goed. Het is echt wel grappig soms, wat hij allemaal niet eet. Dus laten we hem in de supermarkt kiezen wat hij wil, en maakt hij dat zelf klaar. Maar hij is wel lief hoor!’
‘Wat was dat met die spraakverwarring?’
‘Hij kent geen Nederlands. En ook geen Engels of Duits. Alleen Oekraïens. Gelukkig bestaat er Google Translate. Maar ook dat is soms grappig. Deze week verscheen er twee keer een gênant woord op het scherm, dat begon met een ‘p’ en eindigde op ‘pen’.
‘O nee!’ zeiden mijn man en ik. ‘Dit is duidelijk een misverstand!’
De kleurrijke gewoonten van de Oekraïense vluchteling worden beschreven.
‘Hij gebruikt geen washandje. En hij is orthodox.
Twee dagen geleden vroeg hij me wat voor geloof wij hier belijden.
Ik heb gezegd dat we katholiek zijn opgevoed, maar niet praktiserend zijn.
‘Waarom niet?’ vroeg hij.
‘We weten teveel over wat die mannen van de kerk hebben uitgespookt’, was mijn antwoord.
‘De paus is ook maar een man’, antwoordde hij toen.
Dat vond ik wel een beetje vreemd, dat hij dat zei.
Maar misschien bedoelde hij ‘mens’, dacht ik achteraf.’
Dat we hun gastvrijheid erg bewonderen, zeggen de andere vriendin en ik. ‘Het moet niet evident zijn om je privacy voor een stuk op te offeren aan een vreemde in huis.’
‘Ja, soms is dat wel vervelend. ’s Nachts bijvoorbeeld, dan sta ik minstens één keer op om naar het toilet te gaan, en dan ben ik soms wel bang om hem in pyjama tegen te komen.’
Ik kan een spontane lachbui niet onderdrukken.
‘Misschien zegt hij dan wel: ‘Ik ben ook maar een man!’’
We proesten het allemaal uit, wanneer de ober onze dampende gerechten brengt.
U raadt het vast al. Dat het geen steaks zijn.
Misschien had op de laatste pagina van de menukaart ook nog dit kunnen staan:
Onze gerechten worden afgerekend naar wens.
Een perfecte afrekening op het einde van de avond, wat is dat?
De rekening wordt steeds in het Nederlands afgedrukt, maar ingeslopen Engelse benamingen zorgen regelmatig voor verwarring. Daarom zetten we hier graag even de begrippen op een rijtje. Bij je afrekening geef je bij voorkeur de Nederlandse benaming door. En zelf een betaalwijze uitvinden, zoals bijvoorbeeld het voorstel om de afwas te komen doen, doe je beter niet, dat schept alleen maar verwarring in de keuken.
De betaalwijzen:
Je mag zowel gepast als niet gepast betalen.
Na validering van de betaling krijgt u van ons een ticket, als er nog papier op het rolletje zit.
De meeste restaurants vinden dat een betaling zonder fooi haar finesse verliest.
Wij doen ons best om de klant zo goed mogelijk te bedienen. Het is echter geen exacte wetenschap. Zeker bij een tafel waarbij de gasten aan de ene kant wat dunner zijn dan aan de andere, is het niet mogelijk om de gehele tafel op een gelijke manier te bedienen.
Het risico op kruisbesmetting kan nooit 100% worden uitgesloten.
Blijkbaar ben ik niet de enige en vinden sommige restaurants dat hun klanten een herhalingsles over culinaire geplogenheden verdienen. Tijdens een etentje met twee vriendinnen bekijk ik geboeid de instructiepagina die op de menukaart het assortiment vleesgerechten voorafgaat.
‘Een perfect gebakken steak, wat is dat?
De bakwijze wordt meestal in het Frans aangegeven, maar ingeslopen Engelse benamingen zorgen regelmatig voor verwarring. Bij je bestelling geef je bij voorkeur de Franse benaming door. En zelf een bakwijze uitvinden doe je beter niet, dat schept alleen maar verwarring in de keuken.
De bakwijzen:
- Bleu – raw
Je mag bleu froid of bleu chaud bestellen.
- Saignant – rare
- À point – medium
- Bien cuit – well done
De meeste chefs vinden dat een steak ‘bien cuit’ al zijn finesse verliest. Wij doen ons best om de steak zo ideaal mogelijk te bakken. Het is echter geen exacte wetenschap.
Zeker bij een stuk vlees dat een kant heeft die wat dunner is, is het niet mogelijk om de gehele steak dezelfde bakwijze te geven.’
‘Je moet dus al een flinke portie lef hebben’, zeg ik, ‘om hierna je steak nog bien cuit te durven bestellen, want daarmee word je hier vast automatisch geklasseerd als gastronomische barbaar. Mijn moeder zou hier dus al niet moeten komen.’
‘Ik vind het dom dat ze zo hameren op de Franse benaming, en er dan zelf de Engelse bij zetten’, zegt iemand anders.
‘Trouwens, bleu froid, kan dat eigenlijk wel lekker zijn? Volgens mij heb ik een topchef op televisie een keer horen zeggen dat een steak die bleu is gebakken, vanbinnen een temperatuur van vijftig graden hoort te hebben.’
‘Volgens mij kan je hen dat beter niet zeggen’, reageer ik diplomatisch. ‘Waarschijnlijk word je dan even zwaar bestraft als de klanten die zelf een bakwijze proberen uit te vinden.’
‘In ieder geval komt dit behoorlijk belerend over’, zegt een van mijn vriendinnen.
‘Ja, en het is nog niet afgelopen’, voeg ik eraan toe.
Onderaan de pagina staat namelijk nog een waarschuwing:
Het risico op kruisbesmetting kan nooit 100% worden uitgesloten.
‘Kruisbestuiving, wat is dat nu weer?’ vraagt de ene vriendin.
‘Iets van David Attenborough, toch?’ zegt de andere. ‘Ik heb het onlangs nog gezien op The Green Planet. Echt een mooie documentaire.’
‘Er staat kruisbesmetting. Dat is iets veel minder romantisch, vrees ik.’
Ik lees voor wat het Nederlands Voedingscentrum erover te zeggen heeft:
Bij kruisbesmetting komen er ziekmakende bacteriën van het ene product op het andere. Om ziekte te voorkomen is het belangrijk kruisbesmetting te vermijden.
Op rauw voedsel, vooral vlees, kop of vis en in hun druipvocht kunnen ziekmakende bacteriën zitten.
Door rauw en bereid voedsel van elkaar gescheiden te houden, schone materialen te gebruiken en je handen goed te wassen is kruisbesmetting te voorkomen.’
‘Is dat soort hygiëne niet een van de basisregels van een professionele keuken?’ suggereert iemand aan tafel.
‘Van alle keukens, zou ik zeggen.’
‘Dan zullen we maar geen steak bestellen, zeker?’
Ik glimlach ironisch en zeg: ‘‘Ik moet je teleurstellen. De waarschuwing staat onderaan op íedere pagina.’
‘Dat is toch wel vreemd! Dat heb ik nog nergens gezien. Zouden ze misschien ooit zijn aangeklaagd omdat een klant voedselvergiftiging opliep?’
‘Misschien’, zegt de vriendin tegenover me. ‘Of ze hebben vaak last van spraakverwarring.
Daar ken ik inmiddels ook wel wat van.’
Ze vertelt dat zij en haar man een Oekraïense vluchteling in huis hebben genomen. Een man van 69 met de eetgewoonten van een kind.
‘Hij kan eigenlijk nooit met ons mee-eten, want het meeste lust hij niet. Spinazie bijvoorbeeld. En witte peper. Want hij wil alleen zwarte. En zelfgemaakte mayonaise in plaats van die uit een pot. We hebben ook echte boter moeten kopen, de andere was niet goed. Het is echt wel grappig soms, wat hij allemaal niet eet. Dus laten we hem in de supermarkt kiezen wat hij wil, en maakt hij dat zelf klaar. Maar hij is wel lief hoor!’
‘Wat was dat met die spraakverwarring?’
‘Hij kent geen Nederlands. En ook geen Engels of Duits. Alleen Oekraïens. Gelukkig bestaat er Google Translate. Maar ook dat is soms grappig. Deze week verscheen er twee keer een gênant woord op het scherm, dat begon met een ‘p’ en eindigde op ‘pen’.
‘O nee!’ zeiden mijn man en ik. ‘Dit is duidelijk een misverstand!’
De kleurrijke gewoonten van de Oekraïense vluchteling worden beschreven.
‘Hij gebruikt geen washandje. En hij is orthodox.
Twee dagen geleden vroeg hij me wat voor geloof wij hier belijden.
Ik heb gezegd dat we katholiek zijn opgevoed, maar niet praktiserend zijn.
‘Waarom niet?’ vroeg hij.
‘We weten teveel over wat die mannen van de kerk hebben uitgespookt’, was mijn antwoord.
‘De paus is ook maar een man’, antwoordde hij toen.
Dat vond ik wel een beetje vreemd, dat hij dat zei.
Maar misschien bedoelde hij ‘mens’, dacht ik achteraf.’
Dat we hun gastvrijheid erg bewonderen, zeggen de andere vriendin en ik. ‘Het moet niet evident zijn om je privacy voor een stuk op te offeren aan een vreemde in huis.’
‘Ja, soms is dat wel vervelend. ’s Nachts bijvoorbeeld, dan sta ik minstens één keer op om naar het toilet te gaan, en dan ben ik soms wel bang om hem in pyjama tegen te komen.’
Ik kan een spontane lachbui niet onderdrukken.
‘Misschien zegt hij dan wel: ‘Ik ben ook maar een man!’’
We proesten het allemaal uit, wanneer de ober onze dampende gerechten brengt.
U raadt het vast al. Dat het geen steaks zijn.
Misschien had op de laatste pagina van de menukaart ook nog dit kunnen staan:
Onze gerechten worden afgerekend naar wens.
Een perfecte afrekening op het einde van de avond, wat is dat?
De rekening wordt steeds in het Nederlands afgedrukt, maar ingeslopen Engelse benamingen zorgen regelmatig voor verwarring. Daarom zetten we hier graag even de begrippen op een rijtje. Bij je afrekening geef je bij voorkeur de Nederlandse benaming door. En zelf een betaalwijze uitvinden, zoals bijvoorbeeld het voorstel om de afwas te komen doen, doe je beter niet, dat schept alleen maar verwarring in de keuken.
De betaalwijzen:
- Contant - cash
Je mag zowel gepast als niet gepast betalen.
- Bancontact - card
- Kredietkaart - credit card (ook bekend als Visa, Mastercard, ea.)
Na validering van de betaling krijgt u van ons een ticket, als er nog papier op het rolletje zit.
De meeste restaurants vinden dat een betaling zonder fooi haar finesse verliest.
Wij doen ons best om de klant zo goed mogelijk te bedienen. Het is echter geen exacte wetenschap. Zeker bij een tafel waarbij de gasten aan de ene kant wat dunner zijn dan aan de andere, is het niet mogelijk om de gehele tafel op een gelijke manier te bedienen.
Het risico op kruisbesmetting kan nooit 100% worden uitgesloten.