Herfst. Het vallen van de bladeren heet dat dan. Het gevecht van iedere boom met de zwaartekracht. Of is het de vergankelijkheid? En is het dat wat mensen het meest met bomen gemeen hebben?
Op een druilerige middag in een drukke winkelstraat krijg ik onverwacht het gevoel van wel. De blik op de achterzijde van mijn voorgangers is te hilarisch om te laten voorbijgaan. En toch doe ik het. Even toch. In een portiek zoek ik dekking voor de regen en schakel de camera van mijn telefoon in. Op een snel drafje haast ik me opnieuw tot bij de twee en schiet ik discreet mijn plaatje.
Herfstmode? bedenk ik glimlachend terwijl ik het verwoede gevecht van de jongensbroek met de zwaartekracht aanschouw. Er moeten bretellen aan die broek zitten. Geloof ik. Vermoed ik. Hoop ik!
Toch is het niet de manier waarop de jongensbroek de zwaartekracht uitdaagt, die me het meest fascineert. Het is het contrast tussen haar en hem, dat misschien meer over gender dan over fysica vertelt. Want exacte wetenschappen mogen tegenwoordig dan wel evengoed vrouwen als mannen lokken, de aantrekkingskracht van de aarde wordt voor beide geslachten verschillend gevaloriseerd. Het lijkt erop dat in het vrouw-zijn de impact van de zwaartekracht zoveel mogelijk moet worden gemeden. Toegegeven, het is niet praktisch om met hoge hakken per ongeluk in de verkeerde broekspijp te belanden tijdens het lopen. Laat dus maar, die bretellen en een kruis dat haast op kniehoogte hangt. Liever een model dat de billen naar boven duwt. Billen die bijna zweven, hoog, zoals Lucy in the Sky. Dàt is wat vrouwen doet kopen op druilerige herfstdagen.
Inderdaad, bij dames hoort alles zich volgens de heersende esthetische voorschriften zo hoog mogelijk te bevinden. Push up beha's, stay up kousen, en tegen de rimpels een liftende crème. Een mens zou voor minder 'high' worden, toch? With or without diamonds.
Het kost me een volledige dag en een passage langs een zonnige bouwwerf om te begrijpen hoe het dan met die mannenbroeken zit. Op een stelling balanceert een corpulente bouwvakker gevaarlijk met een drilboor in zijn hand. Het lijkt gekkenwerk, hoe hij bijna zijn evenwicht verliest en dan het ding langs een raam naar binnen duwt. Zich vervolgens bukt om het neer te leggen. Zonder bretellen welteverstaan. Dat is waar het om gaat, begrijp ik dan. Ook bij de jongensmode in de herfst wellicht. Leven op het scherp van de snede. Ahum… Jammer genoeg worden liftende crèmes niet op bouwvakkersbroeken gesmeerd.
Maar gelukkig maakt de intrede van de eerste frissere dagen een einde aan hoge en lage décolletes. Tijd voor langgerekte ontbijten die de gestage zonsopgang aanschouwen. Tijd voor gekleurde wandelingen in wouden met burlende herten. Tijd voor zachte wollen truitjes en lange donkere avonden bij de kachel. Met een boek. Ofzo. Eentje dat genoeg gewicht heeft om de zwaartekracht van de herfst licht te maken.
Op een druilerige middag in een drukke winkelstraat krijg ik onverwacht het gevoel van wel. De blik op de achterzijde van mijn voorgangers is te hilarisch om te laten voorbijgaan. En toch doe ik het. Even toch. In een portiek zoek ik dekking voor de regen en schakel de camera van mijn telefoon in. Op een snel drafje haast ik me opnieuw tot bij de twee en schiet ik discreet mijn plaatje.
Herfstmode? bedenk ik glimlachend terwijl ik het verwoede gevecht van de jongensbroek met de zwaartekracht aanschouw. Er moeten bretellen aan die broek zitten. Geloof ik. Vermoed ik. Hoop ik!
Toch is het niet de manier waarop de jongensbroek de zwaartekracht uitdaagt, die me het meest fascineert. Het is het contrast tussen haar en hem, dat misschien meer over gender dan over fysica vertelt. Want exacte wetenschappen mogen tegenwoordig dan wel evengoed vrouwen als mannen lokken, de aantrekkingskracht van de aarde wordt voor beide geslachten verschillend gevaloriseerd. Het lijkt erop dat in het vrouw-zijn de impact van de zwaartekracht zoveel mogelijk moet worden gemeden. Toegegeven, het is niet praktisch om met hoge hakken per ongeluk in de verkeerde broekspijp te belanden tijdens het lopen. Laat dus maar, die bretellen en een kruis dat haast op kniehoogte hangt. Liever een model dat de billen naar boven duwt. Billen die bijna zweven, hoog, zoals Lucy in the Sky. Dàt is wat vrouwen doet kopen op druilerige herfstdagen.
Inderdaad, bij dames hoort alles zich volgens de heersende esthetische voorschriften zo hoog mogelijk te bevinden. Push up beha's, stay up kousen, en tegen de rimpels een liftende crème. Een mens zou voor minder 'high' worden, toch? With or without diamonds.
Het kost me een volledige dag en een passage langs een zonnige bouwwerf om te begrijpen hoe het dan met die mannenbroeken zit. Op een stelling balanceert een corpulente bouwvakker gevaarlijk met een drilboor in zijn hand. Het lijkt gekkenwerk, hoe hij bijna zijn evenwicht verliest en dan het ding langs een raam naar binnen duwt. Zich vervolgens bukt om het neer te leggen. Zonder bretellen welteverstaan. Dat is waar het om gaat, begrijp ik dan. Ook bij de jongensmode in de herfst wellicht. Leven op het scherp van de snede. Ahum… Jammer genoeg worden liftende crèmes niet op bouwvakkersbroeken gesmeerd.
Maar gelukkig maakt de intrede van de eerste frissere dagen een einde aan hoge en lage décolletes. Tijd voor langgerekte ontbijten die de gestage zonsopgang aanschouwen. Tijd voor gekleurde wandelingen in wouden met burlende herten. Tijd voor zachte wollen truitjes en lange donkere avonden bij de kachel. Met een boek. Ofzo. Eentje dat genoeg gewicht heeft om de zwaartekracht van de herfst licht te maken.
RSS Feed