Toen ik enkele weken met vakantie was geweest, had hij me gemist, dat was duidelijk. Mijn decoder van Proximus dat toen nog Belgacom heette, was een beetje tilt geslagen. Van de helft van de programma’s die ik had willen opnemen, was geen spoor te bekennen. Gelukkig doet vakantie relativeren en kon ik alleen maar met een uitzonderlijk gelukzalige glimlach terugdenken aan een sprookjesachtig mooie tijd.
Een week later kreeg ik een brief met de melding dat mijn decoder bij een verouderde reeks hoorde, die systematisch zou worden vervangen, ‘om uw televisie-ervaring en beeldkwaliteit flink te verbeteren’. Tot daar het flatterende gevoel dat dat ding me had gemist. Het had gewoon ‘ge-mist’, tout court.
Uitkijkend naar ‘de beste technologische kwaliteit’ regelde ik online de vervanging en ging ik wat later mijn nieuwe decoder ophalen bij het postkantoor.
“We moeten daar wat uitleg bij geven”, zei de vriendelijke jongeman aan het loket over de grote kartonnen doos die hij onder mijn neus schoof. Het bleek nogal mee te vallen, want in de doos zat een duidelijke handleiding . “De oude decoder kan u nìet in het postkantoor komen afgeven”, zei de jongeman met een nadruk die me liet vermoeden dat de ruimte onder zijn bureau al helemaal met oude toestellen was volgestouwd, waardoor hij niet meer met twee voeten op de grond kon staan. “Daarvoor kan u terecht bij het recyclagepark. Voor technische problemen of klachten, moet u ook gèèn contact opnemen met Bpost, maar met Proximus.” Misschien had ik toen al argwaan moeten krijgen, maar hij had het mild glimlachend over oude vrouwtjes die met doos en decoder in hun boodschappentrolley moeizaam weer tot bij zijn loket waren gestiefeld om dan te horen te krijgen dat hìj er jammer genoeg niks aan kon doen dat ze twee afleveringen van Sturm der Liebe hadden gemist.
Vertrouwend op de innovaties van de technologie installeerde ik het nieuwe ding. Mijn oude opnames zouden nog één maand via de nieuwe decoder te bekijken zijn, had de brief van Proximus me gegarandeerd. Helaas was er van dat stuk papier, evenmin als van de opnames, niks meer te bespeuren. Zucht. Gelukkig had ik mijn voorzorgen genomen en voordien bijna alle opnames bekeken. Het avontuur van mijn nieuwe televisie-ervaring kon beginnen.
En dat deed het ook.
De eerste opgenomen film kon niet worden bekeken. ‘Onze server is tijdelijk niet beschikbaar. Probeer het later nog eens.’ Misschien vraag ik me als auteur te weinig af wat woorden werkelijk betekenen. In ieder geval betekende ‘later’ in dit geval niet ‘morgen’, ‘overmorgen’ of ‘de dag nadien’. De spookopname heb ik voor het vermijden van frustratie tijdens mijn nieuwe televisie-ervaring, uiteindelijk gewist. Na twee geslaagde opnames die ik wonderwel zelfs kon bekijken ook, begon ik aan mezelf te twijfelen. Had ik de dagen voordien niet ook twee afleveringen van een Britse detectiveserie opgenomen? Ik was het in ieder geval van plan. Hoe kon ik dat dan zijn vergeten? Had ik ondertussen misschien ook ‘ge-mist’ omdat ik tot een verouderde reeks begon te behoren? Dan moest ik de brievenbus in de gaten houden om te zien op welke datum de nieuw gekloonde versie van mezelf in een kartonnen doos bij het postkantoor zou arriveren. Het vraagstuk van de dikte van die handleiding verdrong ik gemakkelijkheidshalve maar even.
Want ik begon inmiddels te snappen waar het allemaal om draaide. Mensen waren te materialistisch geworden, te zeer gehecht aan banaliteiten. Loslaten, dat moest je doen, en dan kon je pas echt vrij zijn. Verrast over dat inzicht was ik niet echt, maar wel over het feit dat het van Proximus kwam. Behalve wifi en 3G hadden ze daar immers nooit in producten van hogere sferen gehandeld. Maar langzamerhand werd het me allemaal duidelijk. Want had er ook niet in de instructie gestaan: ‘Deze nieuwe interface brengt enkele nieuwigheden’?
Exact. Mysterieuzer kon een mededeling van een telecombedrijf niet klinken.
Net toen ik een expert in ‘loslaten’ was geworden, doken wonderwel de twee gemiste afleveringen van de Britse serie in mijn opname-overzicht op. Dat deed me dan weer even twijfelen aan mijn geestelijke vermogens, maar zodra ik daar overheen was, gaf dat ook hoop. Want misschien gebeurt dat nu met afleveringen 4, 5 en 6 van de Scandinavische misdaadserie Jordskott ook nog? Series blijken namelijk voor deze decoder een probleem. Er zijn altijd afleveringen niet opgenomen.
Een auteur als ik verzint dan zelf een einde. Maar met een middenstuk ligt dat moeilijker. Je riskeert dat het dan niet meer past. Ik ben er dus nog niet uit of ik ondertussen de verleiding moet blijven weerstaan om aflevering 7 al te bekijken. De kans bestaat immers altijd dat 4, 5 en 6 op latere datum nog opduiken.
Kennelijk hoort dat erbij. Het ene moment heb je niks, het andere moment plots weer alles. Het doet me denken aan roulette. En daarmee begrijp ik plots ook waarom er duizelingwekkend veel zenders in een standaardabonnement zitten. Geen kat heeft immers tijd om al die dingen te bekijken. Net zoals je bij roulette niet op àlle cijfers kan inzetten, maar een keuze moet maken. Je geld ben je hoedanook kwijt, en ’t is altijd weer spannend afwachten of je aan het einde van je nieuwe ervaring niet gewoon voor niks je euro’s hebt ingezet.
Eentonig wordt het in ieder geval nooit. Gisteren viel me namelijk een geheel nieuwe televisie-ervaring te beurt. Ik kreeg zowaar beeld wanneer ik bij een opname op de ‘play’-toets had gedrukt. De server was dus wèl beschikbaar! Ware het niet dat de opname na vier seconden kijken werd afgebroken en opnieuw de interface verscheen. Nochtans zijn er 110 minuten opgenomen. Nu weet ik als geen ander dat de tijd naar je gevoel heel snel kan gaan wanneer iets erg spannend is, maar dit leek me toch wel héél vlug. Ik probeerde opnieuw. En opnieuw.
Maar dan weet een mens het weer: loslaten…
Om het spel mee te spelen en te doen alsof ik nog niet had begrepen dat Proximus helemaal niet meer in technologie, maar in trainingen mentale flexibiliteit handelde, diende ik voor de vorm een klacht in.
In het antwoord staat vandaag dat er een bug zit in de software. Met andere woorden: ze hebben dus ‘ge-mist’, bedenk ik niet zonder ironie. Ik moet de boel opnieuw opstarten en dan zou het probleem misschien opgelost kunnen zijn, zo lees ik in het antwoord.
Verder vraagt de vriendelijke medewerker naar de gemiste opnames. Of ik kan zeggen over welke programma’s het precies gaat, zodat men voor mij kan nakijken wat er gebeurde.
Op zo’n moment is een mens blij dat hij niet verslaafd is aan Hotter than my daughter of een andere gênante vertoning. Want zoiets wil je liever niet moeten antwoorden. Of de gemiste 'Jordskotten' alsnog zullen opduiken, blijft voorlopig evenwel nog een vraagteken.
Terwijl de zoemende zwarte machine op z’n display de tekst ‘waking up’ laat verschijnen, sluit ik mijn ogen en grijp glimlachend naar een boek. Het ding sliep dus. Nog een geluk dat het niet snurkte. Èn dat er nog auteurs bestaan, met boeken waarvan de zinnen niet plots verdwijnen en je het einde voor een keer niet zelf hoeft te verzinnen.
Een week later kreeg ik een brief met de melding dat mijn decoder bij een verouderde reeks hoorde, die systematisch zou worden vervangen, ‘om uw televisie-ervaring en beeldkwaliteit flink te verbeteren’. Tot daar het flatterende gevoel dat dat ding me had gemist. Het had gewoon ‘ge-mist’, tout court.
Uitkijkend naar ‘de beste technologische kwaliteit’ regelde ik online de vervanging en ging ik wat later mijn nieuwe decoder ophalen bij het postkantoor.
“We moeten daar wat uitleg bij geven”, zei de vriendelijke jongeman aan het loket over de grote kartonnen doos die hij onder mijn neus schoof. Het bleek nogal mee te vallen, want in de doos zat een duidelijke handleiding . “De oude decoder kan u nìet in het postkantoor komen afgeven”, zei de jongeman met een nadruk die me liet vermoeden dat de ruimte onder zijn bureau al helemaal met oude toestellen was volgestouwd, waardoor hij niet meer met twee voeten op de grond kon staan. “Daarvoor kan u terecht bij het recyclagepark. Voor technische problemen of klachten, moet u ook gèèn contact opnemen met Bpost, maar met Proximus.” Misschien had ik toen al argwaan moeten krijgen, maar hij had het mild glimlachend over oude vrouwtjes die met doos en decoder in hun boodschappentrolley moeizaam weer tot bij zijn loket waren gestiefeld om dan te horen te krijgen dat hìj er jammer genoeg niks aan kon doen dat ze twee afleveringen van Sturm der Liebe hadden gemist.
Vertrouwend op de innovaties van de technologie installeerde ik het nieuwe ding. Mijn oude opnames zouden nog één maand via de nieuwe decoder te bekijken zijn, had de brief van Proximus me gegarandeerd. Helaas was er van dat stuk papier, evenmin als van de opnames, niks meer te bespeuren. Zucht. Gelukkig had ik mijn voorzorgen genomen en voordien bijna alle opnames bekeken. Het avontuur van mijn nieuwe televisie-ervaring kon beginnen.
En dat deed het ook.
De eerste opgenomen film kon niet worden bekeken. ‘Onze server is tijdelijk niet beschikbaar. Probeer het later nog eens.’ Misschien vraag ik me als auteur te weinig af wat woorden werkelijk betekenen. In ieder geval betekende ‘later’ in dit geval niet ‘morgen’, ‘overmorgen’ of ‘de dag nadien’. De spookopname heb ik voor het vermijden van frustratie tijdens mijn nieuwe televisie-ervaring, uiteindelijk gewist. Na twee geslaagde opnames die ik wonderwel zelfs kon bekijken ook, begon ik aan mezelf te twijfelen. Had ik de dagen voordien niet ook twee afleveringen van een Britse detectiveserie opgenomen? Ik was het in ieder geval van plan. Hoe kon ik dat dan zijn vergeten? Had ik ondertussen misschien ook ‘ge-mist’ omdat ik tot een verouderde reeks begon te behoren? Dan moest ik de brievenbus in de gaten houden om te zien op welke datum de nieuw gekloonde versie van mezelf in een kartonnen doos bij het postkantoor zou arriveren. Het vraagstuk van de dikte van die handleiding verdrong ik gemakkelijkheidshalve maar even.
Want ik begon inmiddels te snappen waar het allemaal om draaide. Mensen waren te materialistisch geworden, te zeer gehecht aan banaliteiten. Loslaten, dat moest je doen, en dan kon je pas echt vrij zijn. Verrast over dat inzicht was ik niet echt, maar wel over het feit dat het van Proximus kwam. Behalve wifi en 3G hadden ze daar immers nooit in producten van hogere sferen gehandeld. Maar langzamerhand werd het me allemaal duidelijk. Want had er ook niet in de instructie gestaan: ‘Deze nieuwe interface brengt enkele nieuwigheden’?
Exact. Mysterieuzer kon een mededeling van een telecombedrijf niet klinken.
Net toen ik een expert in ‘loslaten’ was geworden, doken wonderwel de twee gemiste afleveringen van de Britse serie in mijn opname-overzicht op. Dat deed me dan weer even twijfelen aan mijn geestelijke vermogens, maar zodra ik daar overheen was, gaf dat ook hoop. Want misschien gebeurt dat nu met afleveringen 4, 5 en 6 van de Scandinavische misdaadserie Jordskott ook nog? Series blijken namelijk voor deze decoder een probleem. Er zijn altijd afleveringen niet opgenomen.
Een auteur als ik verzint dan zelf een einde. Maar met een middenstuk ligt dat moeilijker. Je riskeert dat het dan niet meer past. Ik ben er dus nog niet uit of ik ondertussen de verleiding moet blijven weerstaan om aflevering 7 al te bekijken. De kans bestaat immers altijd dat 4, 5 en 6 op latere datum nog opduiken.
Kennelijk hoort dat erbij. Het ene moment heb je niks, het andere moment plots weer alles. Het doet me denken aan roulette. En daarmee begrijp ik plots ook waarom er duizelingwekkend veel zenders in een standaardabonnement zitten. Geen kat heeft immers tijd om al die dingen te bekijken. Net zoals je bij roulette niet op àlle cijfers kan inzetten, maar een keuze moet maken. Je geld ben je hoedanook kwijt, en ’t is altijd weer spannend afwachten of je aan het einde van je nieuwe ervaring niet gewoon voor niks je euro’s hebt ingezet.
Eentonig wordt het in ieder geval nooit. Gisteren viel me namelijk een geheel nieuwe televisie-ervaring te beurt. Ik kreeg zowaar beeld wanneer ik bij een opname op de ‘play’-toets had gedrukt. De server was dus wèl beschikbaar! Ware het niet dat de opname na vier seconden kijken werd afgebroken en opnieuw de interface verscheen. Nochtans zijn er 110 minuten opgenomen. Nu weet ik als geen ander dat de tijd naar je gevoel heel snel kan gaan wanneer iets erg spannend is, maar dit leek me toch wel héél vlug. Ik probeerde opnieuw. En opnieuw.
Maar dan weet een mens het weer: loslaten…
Om het spel mee te spelen en te doen alsof ik nog niet had begrepen dat Proximus helemaal niet meer in technologie, maar in trainingen mentale flexibiliteit handelde, diende ik voor de vorm een klacht in.
In het antwoord staat vandaag dat er een bug zit in de software. Met andere woorden: ze hebben dus ‘ge-mist’, bedenk ik niet zonder ironie. Ik moet de boel opnieuw opstarten en dan zou het probleem misschien opgelost kunnen zijn, zo lees ik in het antwoord.
Verder vraagt de vriendelijke medewerker naar de gemiste opnames. Of ik kan zeggen over welke programma’s het precies gaat, zodat men voor mij kan nakijken wat er gebeurde.
Op zo’n moment is een mens blij dat hij niet verslaafd is aan Hotter than my daughter of een andere gênante vertoning. Want zoiets wil je liever niet moeten antwoorden. Of de gemiste 'Jordskotten' alsnog zullen opduiken, blijft voorlopig evenwel nog een vraagteken.
Terwijl de zoemende zwarte machine op z’n display de tekst ‘waking up’ laat verschijnen, sluit ik mijn ogen en grijp glimlachend naar een boek. Het ding sliep dus. Nog een geluk dat het niet snurkte. Èn dat er nog auteurs bestaan, met boeken waarvan de zinnen niet plots verdwijnen en je het einde voor een keer niet zelf hoeft te verzinnen.
RSS Feed