Blog Archives

Fanpage

1/24/2016

Welja, ik deed het dus maar vast, mijn eigen splinternieuwe fanpage ‘leuk vinden’.
Jullie ook? Neem dan even een kijkje: https://www.facebook.com/Katrien-van-Effelterre-1672476809676443/
Met dank aan The House of Books-collega's die de pagina voor me creëerden!

Sommige mensen hebben er volstrekt geen moeite mee om zelf hun grootste fan te zijn. Je kent ze ongetwijfeld wel, de mannen en vrouwen die het liefst zichzelf aan het woord horen, voortdurend anderen voor zich laten opdraven en meerdere secretaresses hebben die in hun plaats eenvoudige IT-handelingen moeten stellen van het niveau les 1 uit ‘Windows voor dummies’. Meestal zijn ze daar ook nog trots op en gedragen ze zich alsof ze aan het hoofd staan van hun hoogstpersoonlijke IT-bedrijf.

Ja hoor, vol bravoure onderweg op het pad van het succes, betrekken sommigen die ‘greatest self’ zonder pardon op het lichaamsdeel dat hoofd met romp verbindt. Ik vroeg me altijd al af waarom goedkope vlinderdasjes meestal van een stuk elastiek zijn voorzien om ze op hun plek te houden. Die ‘greatest self’ vereist nu eenmaal wat flexibiliteit van de hele entourage.

Dat sommigen er maar een stuk van hebben begrepen, hoeft echter niet te betekenen dat Steve Maraboli ongelijk had met zijn inspirerende quote. Want besteden we vaak niet veel te veel aandacht aan wat er mis is gelopen, wat we beter hadden kunnen doen of wat we nog niet in orde hebben? Nochtans krijgen we meer succes door te focussen op onze talenten dan door het remediëren van onze tekortkomingen. Ik herinner me hoe Véronique Hoex, een gedreven communicatietrainer die haar vak goed kent, zei dat je na een verwijt aan jezelf maar liefst acht (!) positieve dingen nodig hebt om je zelfvertrouwen te herstellen. Dat betekent na ieder stuk zelfkritiek een hoop extra werk!
Dat geldt tussen haakjes waarschijnlijk niet als je zo’n vlinderdastype bent, want dan is het vast net omgekeerd.

Bescheidenheid blijft een mooie deugd. Zelfs in de tijd van fanpages.
Dus, voor alle niet-vlinderachtigen onder ons: laten we vandaag en alle dagen daarna bescheiden, doch voluit genieten van het warme gevoel over alle dingen die we goed hebben gedaan!

0 Comments

Dienst na verkoop

1/14/2016

0 Comments

In de tweede week van januari verwacht je je niet meer aan late kerstcadeaus. Nochtans is hij op 24 december verzonden, mijn brief van de ‘Dienst na verkoop’ van Ariston Thermo Benelux.

‘Wij hebben het genoegen u te informeren dat het jaarlijks onderhoud van uw condensatieketel voorzien is voor 25/1.
Indien deze datum U niet zou passen, gelieve ons hiervan te informeren.
Indien onze technieker ter plaatse zou komen zonder verwittigd te zijn van uw aanwezigheid, zullen wij ons genoodzaakt zien om zijn verplaatsingskosten aan te rekenen.’

Drie keer moet ik de tekst herlezen, vooraleer ik begrijp dat dit geen vergissing, maar simpelweg een opdringerig staaltje ‘proactieve klantenwerving’ is.
Stel je voor dat je voor langere tijd met vakantie bent geweest en je brievenbus bij thuiskomst ziet uitpuilen door achterstallige facturen van verplaatsingskosten die horen bij diensten waar je nooit om hebt gevraagd, en zijn uitgevoerd door bedrijven waarvan je niet eens klant bent.

Een toestel kopen is namelijk één ding. Iets heel anders is het wanneer je dat ding dan ook automatisch de rest van z’n levensduur moet laten onderhouden door de verkoper. Op tijdstippen die hij zelf kiest. Ahum. Ik weersta met moeite de impuls om voor alle zekerheid de aankoopbewijzen van mijn elektrische tandenborstel, haardroger en wasmachine te checken.
Stel je voor dat zo’n brief met de post verloren gaat en de wasmachinetechnicus plots voor je deur staat voor het jaarlijks onderhoud. Je zal zien dat je net op dat moment bezig bent een vracht vuile was in de trommel te stouwen, waardoor die man brutaal zegt: ‘Ja, mevrouwtje, ik zie dat het drìngend tijd was voor onderhoud!’

Nee, die onderhoudstruc is duidelijk gespeend van iedere commerciële deontologie. Wellicht hebben ze bij Ariston massa’s reizende technici in dienst, die hun dagen vullen met dagtrips doorheen het hele land om op zelfgekozen data te verschijnen op plekken waar niemand om hun aanwezigheid heeft gevraagd. Af en toe de pech hebben dat er toch iemand thuis blijkt te zijn, is vast een verwaarloosbaar nadeel vergeleken met de sightseeingkilometers die je de afwezigen kan aanrekenen.

Als rondrijden je loopbaanambitie is, dan moet je buschauffeur worden, dat is wat ik ervan denk. En zelfs bij De Lijn hadden ze al veel sneller begrepen dat het weinig zin heeft om bussen leeg te laten rondrijden op onpopulaire trajecten. Waardoor ‘de belbus’ in het leven werd geroepen.

Zou misschien ook het concept van ‘de beltechnicus’ dan geen geweldig idee zijn? Ik kan me alvast voorstellen dat het een groot succes zou zijn. Zo’n vakman die metéén opduikt wanneer je hem nodig hebt, kan je je dat inbeelden! Als die dan ook nog op een door jou gekozen tijdstip het door jou gekozen toestel komt herstellen, dan ben je zo gelukkig dat je met plezier verplaatsingskosten van Knokke tot Virton betaalt.

Stiekem vraag ik me af hoeveel van die bedrijven er zo zijn, en of dat betekent dat het slechts een kwestie van tijd is vooraleer een hele horde geïnteresseerden mijn condensatieketel weet te vinden.
Je zou bijna gaan geloven dat er diamant, cocaïne of een fortuin aan zwart geworden bankbiljetten in dat ding verstopt zitten.
Geen wonder dat ze in de brief schrijven:
‘Wij herinneren u eraan dat uw aanwezigheid verplicht is gedurende de hele prestatie van onze technieker.’
Veel vertrouwen hebben ze kennelijk niet in hun personeel.
Is het misschien zo’n kerel met een enkelband? ga je dan spontaan denken. Of een ex-straatwerker van de gemeente, die alleen onder supervisie de handen uit de mouwen steekt?

De duur van de prestatie wordt evenmin vermeld. Als het even tegen zit, draait dat onderhoud uit op een heuse gijzeling waarbij je zelf drie dagen forfait moet geven op je werk. Zelfs de Proximus-werkmannen deden me dat de afgelopen week niet aan. Nee, die konden het netjes zelf. Wàt precies, is me nog niet duidelijk, maar in ieder geval waren ze erg zelfstandig.

De hele tijd aanwezig moeten zijn tijdens de werkzaamheden van een ander, lijkt niet erg efficiënt. Alvast niet in het vak van onderhoudstechnicus.
Voor andere beroepen daarentegen, kan je dat dan weer wel helemaal verstaan.
Van een pedicure aanvaard je het meteen dat ze haar werk niet kan doen bij een klant die voor een uurtje de benen heeft genomen. En ook over je tandarts kan je moeilijk zeggen dat hij zich er meestal met slordig werk vanaf maakt en dus een tandje bij moet steken als je er zelf niet bent. Zelfs een kapper zit met de handen in het haar – dat van hemzelf dan – als zijn klanten plots hun permanentjes via een webshop denken te kunnen bestellen.

Terwijl dat allemaal perfect te begrijpen valt, is het voor andere beroepen ondenkbaar dat de klant tijdens het hele productieproces van zijn eindproduct aanwezig zou moeten zijn. Een mens zou zowaar hele nachten bij z’n bakker moeten kamperen tot zijn ontbijtcroissantje eindelijk uit de oven schuift. En hij zou beslist twee keer nadenken voordat hij nog een kippenei kocht.

Wat dat voor een auteur zou betekenen, is een ander verhaal. En wel ééntje dat behoorlijk lang kan uitvallen. Maar met de warmte van al die lieve lezers over de vloer, zou ik mijn condensatieketel meteen als reservestuk aan mijn ‘beltechnicus’ doneren. Zonder verplaatsingskosten!

0 Comments

Broccoli-inkt

1/6/2016

0 Comments

Of het één met het ander te maken heeft, weet ik niet.
Maar los van de vraag of bazen van telecombedrijven mijn blog lezen, is het een feit dat er vandaag twee bestelwagentjes van Proximus in de straat hebben gestaan. Drie werkmannen groeven langs de kant van de weg, met onduidelijke motieven.

Omdat ik gisteravond dan toch maar naar Jordskott aflevering 7 ben beginnen kijken, vallen nu alle puzzelstukjes in elkaar. In deze Scandinavische thrillerreeks is het houtverwerkende bedrijf Thörnblad Cellulosa onrechtstreeks verantwoordelijk voor de verdwijning van kinderen door het schenden van het contract dat ooit met de ondergrondse bewoners van het bos werd afgesloten. Het oerbos zou onaangeroerd blijven, en dan zouden de bovennatuurlijke wezens de mensen met rust laten. Wat begon als een klassieke Scandinavische thrillerreeks, raakt met iedere aflevering sterker bedekt door de mist van het fantasy-genre, hier gelinkt aan de verdwenen baby's en de wisselkinderen uit het oude elfengeloof.

Ik mag dan wel een Outlander-fan zijn en academische roots hebben in het volksgeloof, dit huwelijk van fantasy en crime is toch niet 'the marriage of the year'. Bij nader inzien hadden de Proximus-mannen zich dus de moeite kunnen besparen om langs de wegkant naar sporen van dat ondergrondse volk te graven en zo mijn 3 vermiste Jordskotten terug te toveren (waarin ze overigens niet zijn geslaagd). De afleveringen die ik nog over heb, lijken me ruimschoots te volstaan.

Het gevecht tussen economie en ecologie rond het rooien van zoveel bossen ware volgens mij sterker geweest zonder z’n bovennatuurlijke inslag. Want een ‘hot item’ blijft ecologie tijdens een nog bovengemiddeld warme winter beslist.
Het nieuwe kalendertje op mijn bureau liegt er niet om. ‘Printed without alcohol, with vegetable ink on recycled paper’.

Ondanks al die ontberingen ziet het ding er verbazend vrolijk uit. Het doet in niets denken aan een verlepte broccoli die van ouderdom kleur heeft afgegeven op een onderliggend triest grijs stuk papier. Toch kan ik niet nalaten me bij de groene opdruk af te vragen welke groenten ze in de drukkerij hebben vermalen tot inkt. Wortelen voor oranje, bieten voor rood, rodekool voor paars en maïs voor geel?
Aubergineschillen voor beloftes die er zwart op wit moet staan.
Al zullen dat er niet zoveel meer zijn, want de kleur van je tekst wordt voortaan afhankelijk van het marktaanbod in de afdeling ‘groenten & fruit’.

Zucht.
Wat begon als een klassiek bureaukalendertje, raakt met iedere gedachte sterker bedekt door de mist van het bovennatuurlijke. Want het is mij alvast heel duidelijk: Sjakie en de chocoladefabriek verzinkt in het niets naast Thörnblad en de inktfabriek.
Je zal maar een keer net een boek uitgeven in de aspergemaand…
Misschien moest ik voor alle zekerheid maar een voorraad felgekleurde diepvrieserwtjes inslaan tegen de publicatie van mijn volgende thriller.
De ondergrondse wezens van het bos zullen ons er dankbaar om zijn.

0 Comments

Fanpage

Dienst na verkoop

Broccoli-inkt

Auteur

Archief

Categorieën

Fanpage

Dienst na verkoop﻿

Broccoli-inkt﻿

Auteur

Archief

Categorieën

Dienst na verkoop

Broccoli-inkt