Of het één met het ander te maken heeft, weet ik niet.
Maar los van de vraag of bazen van telecombedrijven mijn blog lezen, is het een feit dat er vandaag twee bestelwagentjes van Proximus in de straat hebben gestaan. Drie werkmannen groeven langs de kant van de weg, met onduidelijke motieven.
Omdat ik gisteravond dan toch maar naar Jordskott aflevering 7 ben beginnen kijken, vallen nu alle puzzelstukjes in elkaar. In deze Scandinavische thrillerreeks is het houtverwerkende bedrijf Thörnblad Cellulosa onrechtstreeks verantwoordelijk voor de verdwijning van kinderen door het schenden van het contract dat ooit met de ondergrondse bewoners van het bos werd afgesloten. Het oerbos zou onaangeroerd blijven, en dan zouden de bovennatuurlijke wezens de mensen met rust laten. Wat begon als een klassieke Scandinavische thrillerreeks, raakt met iedere aflevering sterker bedekt door de mist van het fantasy-genre, hier gelinkt aan de verdwenen baby's en de wisselkinderen uit het oude elfengeloof.
Ik mag dan wel een Outlander-fan zijn en academische roots hebben in het volksgeloof, dit huwelijk van fantasy en crime is toch niet 'the marriage of the year'. Bij nader inzien hadden de Proximus-mannen zich dus de moeite kunnen besparen om langs de wegkant naar sporen van dat ondergrondse volk te graven en zo mijn 3 vermiste Jordskotten terug te toveren (waarin ze overigens niet zijn geslaagd). De afleveringen die ik nog over heb, lijken me ruimschoots te volstaan.
Het gevecht tussen economie en ecologie rond het rooien van zoveel bossen ware volgens mij sterker geweest zonder z’n bovennatuurlijke inslag. Want een ‘hot item’ blijft ecologie tijdens een nog bovengemiddeld warme winter beslist.
Het nieuwe kalendertje op mijn bureau liegt er niet om. ‘Printed without alcohol, with vegetable ink on recycled paper’.
Ondanks al die ontberingen ziet het ding er verbazend vrolijk uit. Het doet in niets denken aan een verlepte broccoli die van ouderdom kleur heeft afgegeven op een onderliggend triest grijs stuk papier. Toch kan ik niet nalaten me bij de groene opdruk af te vragen welke groenten ze in de drukkerij hebben vermalen tot inkt. Wortelen voor oranje, bieten voor rood, rodekool voor paars en maïs voor geel?
Aubergineschillen voor beloftes die er zwart op wit moet staan.
Al zullen dat er niet zoveel meer zijn, want de kleur van je tekst wordt voortaan afhankelijk van het marktaanbod in de afdeling ‘groenten & fruit’.
Zucht.
Wat begon als een klassiek bureaukalendertje, raakt met iedere gedachte sterker bedekt door de mist van het bovennatuurlijke. Want het is mij alvast heel duidelijk: Sjakie en de chocoladefabriek verzinkt in het niets naast Thörnblad en de inktfabriek.
Je zal maar een keer net een boek uitgeven in de aspergemaand…
Misschien moest ik voor alle zekerheid maar een voorraad felgekleurde diepvrieserwtjes inslaan tegen de publicatie van mijn volgende thriller.
De ondergrondse wezens van het bos zullen ons er dankbaar om zijn.
Maar los van de vraag of bazen van telecombedrijven mijn blog lezen, is het een feit dat er vandaag twee bestelwagentjes van Proximus in de straat hebben gestaan. Drie werkmannen groeven langs de kant van de weg, met onduidelijke motieven.
Omdat ik gisteravond dan toch maar naar Jordskott aflevering 7 ben beginnen kijken, vallen nu alle puzzelstukjes in elkaar. In deze Scandinavische thrillerreeks is het houtverwerkende bedrijf Thörnblad Cellulosa onrechtstreeks verantwoordelijk voor de verdwijning van kinderen door het schenden van het contract dat ooit met de ondergrondse bewoners van het bos werd afgesloten. Het oerbos zou onaangeroerd blijven, en dan zouden de bovennatuurlijke wezens de mensen met rust laten. Wat begon als een klassieke Scandinavische thrillerreeks, raakt met iedere aflevering sterker bedekt door de mist van het fantasy-genre, hier gelinkt aan de verdwenen baby's en de wisselkinderen uit het oude elfengeloof.
Ik mag dan wel een Outlander-fan zijn en academische roots hebben in het volksgeloof, dit huwelijk van fantasy en crime is toch niet 'the marriage of the year'. Bij nader inzien hadden de Proximus-mannen zich dus de moeite kunnen besparen om langs de wegkant naar sporen van dat ondergrondse volk te graven en zo mijn 3 vermiste Jordskotten terug te toveren (waarin ze overigens niet zijn geslaagd). De afleveringen die ik nog over heb, lijken me ruimschoots te volstaan.
Het gevecht tussen economie en ecologie rond het rooien van zoveel bossen ware volgens mij sterker geweest zonder z’n bovennatuurlijke inslag. Want een ‘hot item’ blijft ecologie tijdens een nog bovengemiddeld warme winter beslist.
Het nieuwe kalendertje op mijn bureau liegt er niet om. ‘Printed without alcohol, with vegetable ink on recycled paper’.
Ondanks al die ontberingen ziet het ding er verbazend vrolijk uit. Het doet in niets denken aan een verlepte broccoli die van ouderdom kleur heeft afgegeven op een onderliggend triest grijs stuk papier. Toch kan ik niet nalaten me bij de groene opdruk af te vragen welke groenten ze in de drukkerij hebben vermalen tot inkt. Wortelen voor oranje, bieten voor rood, rodekool voor paars en maïs voor geel?
Aubergineschillen voor beloftes die er zwart op wit moet staan.
Al zullen dat er niet zoveel meer zijn, want de kleur van je tekst wordt voortaan afhankelijk van het marktaanbod in de afdeling ‘groenten & fruit’.
Zucht.
Wat begon als een klassiek bureaukalendertje, raakt met iedere gedachte sterker bedekt door de mist van het bovennatuurlijke. Want het is mij alvast heel duidelijk: Sjakie en de chocoladefabriek verzinkt in het niets naast Thörnblad en de inktfabriek.
Je zal maar een keer net een boek uitgeven in de aspergemaand…
Misschien moest ik voor alle zekerheid maar een voorraad felgekleurde diepvrieserwtjes inslaan tegen de publicatie van mijn volgende thriller.
De ondergrondse wezens van het bos zullen ons er dankbaar om zijn.
RSS Feed