Verschenen bij
https://perfecteburenleesclub.blogspot.com/2019/08/zomercolumn-katrien-effelterre-de.html?spref=fb&fbclid=IwAR3s9bb2SdpExBtIfT_pOcMtTVbqMrYYdMDZtcH9b4VZBOBnFykXK70t0ig
Goede buren zorgen voor elkaars katten. Dat is een regel die ieder gesocialiseerd mens annex kattenliefhebber kent. Met het aanbreken van de zomer mag dus ook ik een week lang eetbakjes vullen, snorrende keeltjes aaien en zwarte vachtjes borstelen.
Zodra ik word gespot in haar tuin, springt Moesti, een lief en zachtaardig kattinnetje, alvast op de tuintafel, waar ik haar eetbakje neerzet en mijn telefoon bovenhaal.
Want een goede buur neemt een foto van de tevreden likkebaardende kat. Een uitermate geschikte pose, bedenk ik, om de gemoedsrust van haar baasjes in Bordeaux te versterken. Met een glas rode wijn op een zonnig strand smelt ieder spoortje schuldgevoel ogenblikkelijk weg wanneer je je kat in het bijzijn van een ander ziet likkebaarden. Bij een echtgenoot is dat iets heel anders, maar bij een kat werkt het zo.
Vervolgens begin ik met het rituele borstelen, dat nog geruststellendere foto’s zou opleveren als ik daarvoor niet mijn beide handen nodig had. Met mijn linkerhand leun ik op de tafelrand, terwijl de rechter de borstel met lange halen over Moesti’s rug beweegt. Maar dan gebeurt het. Een krak en mijn linkerhand die wegglijdt. De tafelrand is doorgezakt. Moesti kijkt op en denkt: ik heb recht op nog minstens een kwartier borstelen. Ik kijk naar de tafel en probeer de rand weer naar boven te wrikken. Moesti’s klauwtje komt helpen. Het lukt niet.
Ik zucht en neem een foto waarvan ik me schuldbewust realiseer dat die de eerder gegenereerde geruststelling helemaal teniet kan doen. Maar in de onmiddellijke biecht schuilt dan weer míjn geruststelling.
‘Minder goed nieuws’, typ ik, ‘ik leunde met mijn hand op de tafel tijdens Moesti’s borstelritueel en de rand gaf een krakje. Kan nog wel versteld worden mits versteviging, maar voel me toch wat schuldig. Sorry hoor… Gelukkig ken ik een recent gepensioneerde die altijd blij is met een klusje.’
Of mijn vader dat laatste zal zien zitten, weet ik nog niet, want zoals bij iedere verse gepensioneerde is zijn tijd verworden tot een ondoorgrondelijke mix van drukte en verveling.
Gelukkig komt de verlossing snel. ‘Och lieve Katrien, totaal onschuldig! Het is een zeer oude tafel en na de zomer gingen we er al kachelhout van maken, dat stond al vast. Laat met een gerust hart los alsjeblieft.’ ‘Ooo, kachelhout, dat zal ik de tafel nog niet vertellen, zodat ze nog enkele maanden van haar oude dag kan genieten.’
Even later volgt in onze WhatsApp-groep een bericht van de man van Moesti’s bazinnetje: ‘Iemand van jullie die we blij kunnen maken met de tafel uit mijn eerste huwelijk? Met alle plezier geschonken. We gunnen ook deze tafel een mooie oude dag.’ Een andere buurvrouw reageert: ‘Bedankt, maar nee, wij zitten ondertussen aan onze derde tuintafel, wat wil je, na drieëndertig jaar huwelijk…’ En ik: ‘Zo grappig dat we ons in deze onzekere pensioentijden over de retraite der tafels bekommeren. Het begint bij één en dan treden de tafels van vermenigvuldiging al in werking. Gebeurde dat ook maar met die eetbakjes, zal Moesti denken. De beste manier om dat mirakel te bewerkstelligen is wellicht door gewoon op de tafel te blijven zitten…’
Enkele dagen later komt een uitnodiging voor een bedankborrel met de poezen- en tuinverzorgers. ‘Welkom, met veel liefs van de pensioentafel.’
‘Met een hoek af’, voeg ik eraan toe. Net zoals de gasten die je net hebt geïnviteerd.
Of tenminste eentje toch…
https://perfecteburenleesclub.blogspot.com/2019/08/zomercolumn-katrien-effelterre-de.html?spref=fb&fbclid=IwAR3s9bb2SdpExBtIfT_pOcMtTVbqMrYYdMDZtcH9b4VZBOBnFykXK70t0ig
Goede buren zorgen voor elkaars katten. Dat is een regel die ieder gesocialiseerd mens annex kattenliefhebber kent. Met het aanbreken van de zomer mag dus ook ik een week lang eetbakjes vullen, snorrende keeltjes aaien en zwarte vachtjes borstelen.
Zodra ik word gespot in haar tuin, springt Moesti, een lief en zachtaardig kattinnetje, alvast op de tuintafel, waar ik haar eetbakje neerzet en mijn telefoon bovenhaal.
Want een goede buur neemt een foto van de tevreden likkebaardende kat. Een uitermate geschikte pose, bedenk ik, om de gemoedsrust van haar baasjes in Bordeaux te versterken. Met een glas rode wijn op een zonnig strand smelt ieder spoortje schuldgevoel ogenblikkelijk weg wanneer je je kat in het bijzijn van een ander ziet likkebaarden. Bij een echtgenoot is dat iets heel anders, maar bij een kat werkt het zo.
Vervolgens begin ik met het rituele borstelen, dat nog geruststellendere foto’s zou opleveren als ik daarvoor niet mijn beide handen nodig had. Met mijn linkerhand leun ik op de tafelrand, terwijl de rechter de borstel met lange halen over Moesti’s rug beweegt. Maar dan gebeurt het. Een krak en mijn linkerhand die wegglijdt. De tafelrand is doorgezakt. Moesti kijkt op en denkt: ik heb recht op nog minstens een kwartier borstelen. Ik kijk naar de tafel en probeer de rand weer naar boven te wrikken. Moesti’s klauwtje komt helpen. Het lukt niet.
Ik zucht en neem een foto waarvan ik me schuldbewust realiseer dat die de eerder gegenereerde geruststelling helemaal teniet kan doen. Maar in de onmiddellijke biecht schuilt dan weer míjn geruststelling.
‘Minder goed nieuws’, typ ik, ‘ik leunde met mijn hand op de tafel tijdens Moesti’s borstelritueel en de rand gaf een krakje. Kan nog wel versteld worden mits versteviging, maar voel me toch wat schuldig. Sorry hoor… Gelukkig ken ik een recent gepensioneerde die altijd blij is met een klusje.’
Of mijn vader dat laatste zal zien zitten, weet ik nog niet, want zoals bij iedere verse gepensioneerde is zijn tijd verworden tot een ondoorgrondelijke mix van drukte en verveling.
Gelukkig komt de verlossing snel. ‘Och lieve Katrien, totaal onschuldig! Het is een zeer oude tafel en na de zomer gingen we er al kachelhout van maken, dat stond al vast. Laat met een gerust hart los alsjeblieft.’ ‘Ooo, kachelhout, dat zal ik de tafel nog niet vertellen, zodat ze nog enkele maanden van haar oude dag kan genieten.’
Even later volgt in onze WhatsApp-groep een bericht van de man van Moesti’s bazinnetje: ‘Iemand van jullie die we blij kunnen maken met de tafel uit mijn eerste huwelijk? Met alle plezier geschonken. We gunnen ook deze tafel een mooie oude dag.’ Een andere buurvrouw reageert: ‘Bedankt, maar nee, wij zitten ondertussen aan onze derde tuintafel, wat wil je, na drieëndertig jaar huwelijk…’ En ik: ‘Zo grappig dat we ons in deze onzekere pensioentijden over de retraite der tafels bekommeren. Het begint bij één en dan treden de tafels van vermenigvuldiging al in werking. Gebeurde dat ook maar met die eetbakjes, zal Moesti denken. De beste manier om dat mirakel te bewerkstelligen is wellicht door gewoon op de tafel te blijven zitten…’
Enkele dagen later komt een uitnodiging voor een bedankborrel met de poezen- en tuinverzorgers. ‘Welkom, met veel liefs van de pensioentafel.’
‘Met een hoek af’, voeg ik eraan toe. Net zoals de gasten die je net hebt geïnviteerd.
Of tenminste eentje toch…
RSS Feed